۱۵- باب مواظبت و پیوستگی بر انجام اعمال صالحه

قال الله تعالی: ﴿أَلَمۡ يَأۡنِ لِلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَن تَخۡشَعَ قُلُوبُهُمۡ لِذِكۡرِ ٱللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ ٱلۡحَقِّ وَلَا يَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ مِن قَبۡلُ فَطَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَمَدُ فَقَسَتۡ قُلُوبُهُمۡ﴾[الحدید: ۱۶] .

خداوند می‌فرماید: «آیا وقت آن نرسیده که دل مؤمنان بیاد خدا و آنچه از حق فرستاده بترسند، و نباشند مانند کسانی که در گذشته کتاب بر ایشان داده شد، ولی دراز گشت بر ایشان مدت و سخت دل شدند».

و قال تعالی: ﴿وَقَفَّيۡنَا بِعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَ وَءَاتَيۡنَٰهُ ٱلۡإِنجِيلَۖ وَجَعَلۡنَا فِي قُلُوبِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ رَأۡفَةٗ وَرَحۡمَةٗۚ وَرَهۡبَانِيَّةً ٱبۡتَدَعُوهَا مَا كَتَبۡنَٰهَا عَلَيۡهِمۡ إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ رِضۡوَٰنِ ٱللَّهِ فَمَا رَعَوۡهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا﴾[الحدید: ۲۷] .

هم می‌فرماید: «از پی آورده‌ایم عیسی بن مریم را و دادیمش انجیل و نهادیم در دل تابعان او مهربانی و بخشایش و گوشه نشینی که خود پیدا کرده بودند، آنرا فرض نساخته بودیم بر ایشان، لیکن اختراع کرده بودند بطلب خشنودی خدا، پس نگهداشت آن نکردند، حق نگهداشتن آن».

و قال تعالی: ﴿وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّتِي نَقَضَتۡ غَزۡلَهَا مِنۢ بَعۡدِ قُوَّةٍ أَنكَٰثٗا﴾[النحل: ۹۲] .

و نیز می‌فرماید: «نباشید مانند زنی که گسست رشتهء خود را، بعد از استواری پاره پاره ساخت».

و قال تعالی: ﴿وَٱعۡبُدۡ رَبَّكَ حَتَّىٰ يَأۡتِيَكَ ٱلۡيَقِينُ ٩٩﴾[الحجر: ۹۹] .

و هم می‌فرماید: «پرستش کن خدایت را تا مرگت در رسد».

اما الأحادیث، فمنها حدیث عائشة: «وَكَانَ أَحَبُّ الدِّین إِلَیهِ مَا دَاوَمَ صَاحِبُهُ عَلَیه. وَقَدْ سَبَقَ فی البَاب قَبْلَهُ». رواه البخاری

«از عایشه لروایت شده که گفت: بهترین عمل نزد رسول الله ج عملی بود که صاحبش بر آن مداومت و پیوستگی و مواظبت می‌کرد». که در باب قبل حدیث شماره ۱۴۲ گذشت.

۱۵۳- «وعن عمرَ بن الخطاب س قال: قال رسول اللَّه ج: «منْ نَامَ عَنْ حِزْبِهِ مِنَ اللَّيْل، أَو عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ فَقَرأَه ما بينَ صلاةِ الْفَجِر وَصـلاةِ الظهر، كُتب لَهُ كأَنما قرأَهُ مِن اللَّيْلِ»»رواه مسلم.

۱۵۳- «از عمر سروایت است که:

رسول الله ج فرمود: آنکه نوبتی از شب‌اش را و یا بخشی از آنرا که بایست قرآن می‌خواند، نخواند و آنرا میان نماز صبح و پیشین بخواند مثل آنست که آنرا در شب خوانده باشد».

۱۵۴- «وعن عبدِ اللَّه بنِ عمرو بنِ العاص ب قال: قال لي رسولُ اللَّه ج: «يَا عبْدَ اللَّه لا تَكُنْ مِثلْ فُلان، كَانَ يقُومُ اللَّيْلَ فَتَركَ قِيامَ اللَّيْل»»متفقٌ علیه

۱۵۴- «از عبد الله بن عمر بن العاص بروایت شده که گفت:

رسول الله ج برایم فرمود: ای عبد الله مثل فلانی مباش که نماز شب می‌گزارید، ولی آنرا ترک نمود».

۱۵۵- «وعن عائشةَ ل قالت: كان رسولُ اللَّه ج إذَا فَاتَتْهُ الصَّلاةُ مِنْ اللَّيْلِ مِنْ وجعٍ أَوْ غيْرِه، صلَّى مِنَ النَّهَارِ ثنْتَى عشْرَةَ ركعةً»»رواه مسلم.

«از عایشه لروایت است که گفت:

چون نماز شب رسول الله ج بواسطهء بیماری و یا غیر آن ترک می‌شد در روز ۱۲ رکعت نماز می‌گزاردند».