۷۰- باب فضیلت آمیزش با مردم و حاضر شدن در نمازها و گرد همآیی‌های‌شان و حضور در محضرگاههای خیر و مجالس علم و ذکر با آنان و عیادت بیمار و حضور در جنازه‌ها و برابری و همیاری با نیازمندان‌شان و رهنمائی جاهل آنان و مصالح دیگر‌شان برای آنکه توانائی امر به معروف و نهی از منکر را دارد، در حالیکه خود را از آزار دیگران باز داشته و بر رنج و آزار صبر و شکیبائی کند
اعْلم أَن الاخْتِلاط بالنَّاسِ على الوَجْهِ الذي ذَكَرْتُهُ هو الـمختار الذي كان عليه رسول اللَّه جوسائِرُ الأَنبياءِ صلواتُ اللَّهِ وسلامُه عليهم، وكذلك الخُلفاءُ الرَّاشدون، وَمَنْ بعدهُم من الصَّحَابةِ والتَّابعين، ومَنْ بَعدَهُم من عُلَمَاءِ المسلمينَ وأَخْيارِهم، وهو مَذْهَبُ أَكْثَرِ التَّابعينَ ومَنْ بعدَهُم، وَبِهِ قَالَ الشَّافعيُّ وأَحْمَد، وأَكْثَرُ الفُقَهَاءِ شأَجمعين. قال تعالى: ﴿وَتَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡبِرِّ وَٱلتَّقۡوَىٰ﴾[المائدة: ۲] . والآيات في معنى ما ذكرته كثيرة معلومة.
بدانکه آمیزش و اختلاط با مردم بنحویکه ذکر نمودم روش و کار بهتریست که رسول الله ج بر آن بوده‌اند، همچنانکه خلفای راشدین و اصحابی که بعد از ایشان بودند و تابعین، و علماء و برگزیدگانیکه بعد از ایشان بودند، همه وهمه بر این طریق بوده‌اند و این مذهب اکثریت تابعین و کسانیست که بعد از ایشان بوده‌اند. شافعی و احمد و دیگر فقهاء هم این نظریه را داده‌اند. خداوند می‌فرماید: «و با یکدیگر بر نیکوکاری و پرهیزگاری مدد نمائید».
و آیات وارده در این مورد بسیار زیاد و معلوم است.