۱۷۴- باب دعائی که چون مسافر به منزلی فرود آید آن را میگوید
۹۸۲- «عن خَولَة بنتِ حكيمٍ ل قالت:سمعْتُ رسول اللَّه ج يقول: «مَنْ نَزلَ مَنزِلاً ثُمَّ قال: أَعُوذُ بِكَلِمات اللَّهِ التَّامَّاتِ مِنْ شَرِّ مَا خَلَق، لَمْ يضرَّه شَيْءٌ حتَّى يرْتَحِل مِنْ منزِلِهِ ذلكَ»» رواه مسلم.
۹۸۲- «از خوله بنت حکیم لروایت شده که گفت:
از رسول الله جشنیدم که میفرمود: آنکه به منزلی فرود آمده و بگوید: أَعُوذُ بِكَلِمات اللَّهِ...پناه میجویم به کلمات تامهء خدا از شر آنچه آفریده است چیزی به او گزند نمیرساند، تا از آن منزل کوچ کند».
ش: مراد از این کلمات کلام صفت ازلی حق تعالی است.
۹۸۳- «وعن ابن عمرو ب قال: كانَ رسولُ اللَّهِ ج إذا سَافَرَ فَأَقبَلَ اللَّيْلُ قال: يَا أَرْضُ ربِّي وَربُّكِ اللَّه، أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شرِّكِ وشَرِّ ما فِيك،وشر ماخُلقَ فيك، وشَرِّ ما يدِبُّ عليك، وأَعوذ باللَّهِ مِنْ شَرِّ أَسدٍ وَأَسْود، ومِنَ الحيَّةِ والعقرب، وَمِنْ سَاكِنِ البلَدِ، ومِنْ والِدٍ وما وَلَد»» رواه أبو داود.
۹۸۳- «از ابن عمر بروایت شده که گفت:
چون رسول الله جسفر میکرد و شب میرسید میفرمود: یا أَرْضُ ربِّی وَربُّكِ...ای زمین پروردگار من وتو الله است، از شر تو و شر آنچه در تست و شر آنچه در تو آفریده شده و بر روی تو میخزد به خدا پناه میجویم، پناه میبرم به خدا از شر شیر و سیاه (هر آنچه به نظر رسیده و هنوز شر از آن میرود) و مار و عقرب و ساکن شهر (جن) و پدر (ابلیس) و آنچه زاده (شیاطین)».