۱۱۲- باب کراهیت نوشیدن از دهان مشک و مانند آن و بیان آنکه این کراهیت تنزیهی است نه تحریمی
۷۶۲- «عن أبي سعيدٍ الخدْرِيِّ س قال نَهَى رسول اللَّه ج عنِ اخْتِنَاثِ الأَسْقِيَةِ . يعنى: أَنْ تُكسَرَ أَفْوَاهُها، وَيُشْرَب منها». متفقٌ علیه.
۷۶۲- «از ابو سعید خدری سروایت است که گفت:
رسول الله ج از اختناث مشک (یعنی آشامیدن از دهن آن) نهی فرمود».
۷۶۳- «وعن أبي هريرة س قال: نَهَى رسول اللَّه ج أَن يُشْرَبَ مِنْ في السِّقاءِ أَو القِرْبةِ .متفقٌ علیه.
۷۶۳- «از ابو هریره سروایت است که:
رسول الله ج منع کردند از اینکه از دهانهء مشک نوشیده شود».
۷۶۴- «وعن أُمِّ ثابِتٍ كَبْشَةَ بِنْتِ ثَابتٍ أُخْتِ حَسَّانِ بْنِ ثابت س وعنها قالت: دخَل علَيَّ رسولُ اللَّه ج، فَشَرِبَ مِن في قِرْبةٍ مُعَلَّقةٍ قَائماً. فَقُمْتُ إِلى فِيهَا فَقطَعْتُهُ»،رواه الترمذي. وقال: حديث حسن صحيح.
۷۶۴- «از ام ثابت کبشه بنت ثابت خواهر حسان بن ثابت بروایت شده که گفت:
رسول الله ج بر من وارد شده و ایستاده از دهانهء مشکی که آویزان بود، نوشید من برخاسته دهن آن را بریدم (برای تبرک)».