۲۶۷- باب تحریم دشنام دادن مردگان بدون حق و مصلحت شرعی
وَهِيَ التَّحْذِيرُ مِنَ الاقْتِدَاء بِهِ في بِدْعَتِه، وَفِسْقِه، وَنَحْوِ ذَلِك، وَفِيهِ الآيةُ والأحاديثُ السَّابِقَةُ في البَابِ قَبْلَه.
و آن مصلحت شرعی ایکه مراد به حق است همانگونه عطف آن بر آن برای مغایرت صفت است، بیم دادن است از پیروی کردن وی در بدعت و فسقش و مانند آن.
در این مورد آیهء مبارکه و احادیثی است که در باب پیش گذشت.
۱۵۶۴- «وعن عائِشةَ ل قالت: قال رسُولُ اللَّهِ ج: «لا تَسُبُّوا الأمواتَ، فَإنَّهُمْ قد أفْضَوْا إلى ما قَدَّموا»» رواه البخاری.
۱۵۶۴- «از عائشه لروایت است که:
رسول الله جفرمود: مردگان را دشنام ندهید، زیرا آنان به آنچه پیش فرستادند، رسیدند (فائده‌ای در دشنام دادن‌شان نیست)».