۱۸۲- باب استحباب خوش صدایی به قرآن و درخواست تلاوت از شخص خوش صدا و گوش دادن به آن
۱۰۰۴- «عَنْ أبي هُرَيْرَةَ س قال: سمِعتُ رسولَ اللهِ ج يقول: «مَا أَذِنَ اللهُ لِشَيْءٍ مَا أَذِنَ لِنَبِيٍّ حَسَنِ الصَّوْتِ يَتَغَنَّى بِالْقُرْآنِ يَجْهَرُ بِهِ»» متفقٌ علیه.
۱۰۰۴- «از ابو هریره سروایت است که گفت:
از رسول الله جشنیدم که می‌فرمود: خداوند به هیچ چیزی اجازه نداده، مانند اجازه‌اش برای پیامبری خوش صدا که خوش صدایی کند به قرآن و آن را به صدای بلند بخواند».
ش: و مراد از اجازه، شنیدن است و آن اشاره است به رضای پروردگار و قبولش.
۱۰۰۵- «وعن أبي موسى الأشْعَرِيِّ س أنَّ رسولَ اللهِ ج قالَ له: «لَقَدْ أُوتِيتُ مِزْمَارَاً مِنْ مَزَامِيرِ آلِ دَاوُد»» متفقٌ علیه.
وفي روايةٍ لـمسلم:«أنَّ رسولَ اللهِ ج قالَ له: لَوْ رَأَيْتَنِي وَأَنَا أَسْتَمِعُ لِقِرَاءَتِكَ البارحَةَ».
۱۰۰۵- «از ابو موسی اشعری سروایت است که:
رسول الله جبرایم فرمود: برای تو نایی از نایهای آل داود داده شده است.
و در روایتی از مسلم آمده که: رسول الله جبه او فرمود: اگر دیشب مرا می‌دیدی در حالیکه به قرائتت گوش می‌دادم؟!»
ش: مزمار نای را گویند، صدای خوب و شیرینی هنگ و نغمه‌اش را به صدای نای تشبیه نموده است.
۱۰۰۶- «وعَنِ الْبَرَاءِ بنِ عَازِبٍ ب قال: سَمِعْتُ النَّبِيَّ ج قَرَأَ في العِشَاءِ بِالتِينِ والزَّيْتُون، فَمَا سَمِعْتُ أَحَدَاً أَحْسَنَ صَوْتَاً مِنْه». متفقٌ علیه.
۱۰۰۶- «از براء بن عازب سروایت شده که گفت:
شنیدم که پیامبر جدر نماز خفتن و التین و الزیتون را خواندند و هیچکس را خوش صدا‌تر از ایشان ندیدم».
۱۰۰۷- «وَعَنْ أَبِي لُبَابَة بَشِير بنِ عَبْدِ المُنْذِرِ س، أنَّ النَّبِيَّ ج قَال: «مَنْ لَمْ يَتَغَنَّ بِالْقُرْآنِ فَلَيْسَ مِنَّا»» رواهُ أبو داود بإسنادٍ جید.
۱۰۰۷- «از ابو لبابه بشیر بن عبد المنذر سروایت است که:
پیامبر جفرمود: کسیکه به قرآن خوش آوازی نکند، از ما نیست».
۱۰۰۸- «وَعَنْ ابْنِ مَسْعُودٍ س قال: قَالَ لي النَّبِيُّ ج: «اقْرَأْ عَلَيَّ الْقُرْآنَ»، فَقُلْت: يَا رَسُولَ الله، أَقْرَأُ عَلَيْكَ وَعَلْكَ أُنْزِل؟! قَال: «إِنِّي أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ مِنْ غَيْرِي»" فَقَرَأْتُ عَلَيْهِ سُورَةَ النِّسَاءِ حَتَّى جِئْتُ إلى هذهِ الآيَة: ﴿فَكَيۡفَ إِذَا جِئۡنَا مِن كُلِّ أُمَّةِۢ بِشَهِيدٖ وَجِئۡنَا بِكَ عَلَىٰ هَٰٓؤُلَآءِ شَهِيدٗا ٤١﴾ قالَ: «حَسْبُكَ الآنَ» فالْتَفَتُّ إِلَيْه، فَإِذَا عَيْنَاهُ تَذْرِفَان». متفقٌ علیه.
۱۰۰۸- «از ابن مسعود سروایت شده که گفت:
رسول الله جبرایم فرمود: قرآن را بر من بخوان!
گفتم: یا رسول الله جآیا من بر شما بخوانم در حالیکه بر شما فرو فرستاده شده است؟
فرمود: دوست می‌دارم که آن را از غیرم بشنوم و من بر ایشان سورهء نساء را خواندم تا اینکه به این آیه رسیدم: ﴿فَكَيۡفَ إِذَا جِئۡنَا مِن كُلِّ أُمَّةِۢ بِشَهِيدٖ وَجِئۡنَا بِكَ عَلَىٰ هَٰٓؤُلَآءِ شَهِيدٗا ٤١﴾فرمود: حالا بس است و من بسوی‌شان نگریسته دیدم که چشمان‌شان اشکبار است».
ش: گریستن آنحضرت جاز روی شفقت بر امتش بوده، زیرا او شاهد حق است و امتش از گناه خالی نیستند.