۲۲۳- باب دستور روزه دار به نگهداشت و محافظت زبان و اعضای وجودش از مخالفت‌ها و دشنام دادن همدیگر و امثال آن
۱۲۴۰- «عنْ أَبي هُرَيرَةَ س قال: قالَ رسولُ اللَّه ج: «إِذا كَانَ يَوْمُ صَوْمِ أَحدِكُم، فَلا يَرْفُثْ وَلا يَصْخَب،فَإِنْ سَابَّهُ أَحَد، أَوْ قاتَلَه، فَلْيَقُل: إِنِّي صائمٌ»» متفقٌ علیه.
۱۲۴۰- «از ابو هریره سروایت است که:
پیامبر جفرمود: هرگاه روز روزهء یکی از شما باشد، پس دشنام نداده و صدا بلند نکند. و اگر کسی او را دشنام داد، یا با او جنگ نمود، باید بگوید: من روزه دارم».
۱۲۴۱- «وعنهُ قال: قال النبيُّ ج: «مَنْ لَمْ يَدعْ قَوْلَ الزُّورِ والعمَلَ بِهِ فلَيْسَ للَّهِ حَاجةٌ في أَنْ يَدَعَ طَعامَهُ وشَرَابهُ»» رواه البخاری.
۱۲۴۱- «از ابو هریره سروایت است که:
پیامبر جفرمود: کسی که سخن دروغ و عمل به آن را ترک نکند، پس خداوند تعالی نیازمند آن نیست که خوردنی و آشامیدنی خود را ترک کند».