۲۷۵- باب منع طعنه زدن در نسب‌های ثابت در ظاهر شریعت
قال الله تعالی: ﴿وَٱلَّذِينَ يُؤۡذُونَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ بِغَيۡرِ مَا ٱكۡتَسَبُواْ فَقَدِ ٱحۡتَمَلُواْ بُهۡتَٰنٗا وَإِثۡمٗا مُّبِينٗا ٥٨﴾[الأحزاب: ۵۸] .
خداوند می‌فرماید: «آنانکه مردان و زنان مسلمان را می‌رنجانند بدون اینکه گناهی کرده باشند، هر آئینه بار بهتان و گناه آشکاری را برداشته‌اند».
۱۵۷۸- «وَعَنْ أبي هُرَيْرَةَ س قال: قَالَ رسُولُ اللَّه ج: «اثْنَتَان في النَّاسِ هُمَا بِهِم كُفْر: الطَّعْنُ في النَّسَب،والنِّيَاحةُ على المَّيت»» رواه مسلم.
۱۵۷۸- «از ابو هریره سروایت است که:
رسول الله جفرمود: دو خصلت است که در مردم وجود دارد که این دو صفت در ایشان از اعمال کفر و اخلاق جاهلیت است. طعنه زدن در نسب‌ها و نوحه و زاری بر سر مرده».