۲۴۹- باب دعاهائی که در هنگام خوابیدن گفته می‌شود
۱۴۵۸- «وعنْ حُذيفةَ وأَبي ذرٍّ ب أَنَّ رسُول اللَّهِ ج كانَ إِذَا أَوَى إِلَى فِرَاشِهِ قال: «باسْمِكَ اللَّهُمَّ أَحْيَا وَأَمُوتُ»». رواه البخاري.
۱۴۵۸- «از حذیفه و ابو ذر بروایت است که:
چون رسول الله جبه بستر‌شان قرار می‌گرفت، می‌فرمود: باسمك... بنام تو بار خدایا! زندگی می‌کنم و می‌میرم».
۱۴۵۹- «وعَنْ عليٍّ س أَنَّ رسُولَ اللَّهِ ج قالَ له وَلِفَاطِمةَ ب: «إِذَا أَوَيْتُمَا إِلى فِراشِكُما، أَوْ إِذَا أَخَذْتُمَا مَضَاجِعَكُما فَكَبِّرا ثَلاثاً وَثَلاثِين، وَسَبِّحَا ثَلاثاً وثَلاثِين، وَاحْمَدَا ثَلاثاً وَثَلاثِين»
وفي رواية: «التَّسْبِيحُ أَرَبعاً وَثَلاثِينَ»
وفي رواية: «التَّكبيرُ أَربعاً وَثَلاثِينَ»» متفقٌ علیه.
۱۴۵۹- «از علی سروایت شده که:
رسول الله جبوی و فاطمه بفرمود: چون به بستر خویش قرار گرفتید، یا چون به خوابگاه خویش قرار گرفتید، ۳۳ بار الله اکبر و ۳۳ بار سبحان الله و ۳۳ بار الحمد لله بگوید.
و در روایتی سبحان الله ۳۴ بار آمده است.
و در روایتی الله اکبر ۳۴ بار آمده است».
۱۴۶۰- «وعن أَبي هُريرةَ س، قال: قال رسولُ اللَّهِ ج: «إِذا أَوَى أَحَدُكُم إِلى فِراشِه، فَلْيَنْفُض فِراشَهُ بداخِلَةِ إِزَارِهِ فإِنَّهُ لاَ يَدْرِي مَا خَلَفَهُ عَلَيْه، ثُمَّ يَقُول: بِاسْمِكَ رَبِّي وَضَعْتُ جَنْبي، وَبِكَ أَرْفَعُه، إِنْ أَمْسَكْتَ نَفْسِي فَارْحَمْها، وإِنْ أَرْسَلْتَهَا، فَاحْفَظْهَا بِمَا تَحْفَظُ بِه عِبادَكَ الصَّالحِينَ»» متفقٌ علیه.
۱۴۶۰- «از ابو هریره سروایت است که:
رسول الله جفرمود: هرگاه یکی از شما به بسترش آید، باید بگوشهء ازارش بسترش را بروبد.
زیرا نمی‌داند چه چیزی در جایش قرار گرفته است. بعد بگوید: باسمك ربی وضعت جنبی... پروردگارا! به نام تو پهلوى خود را بر زمین نهادم، و به كمک تو آنرا از زمین، بلند می‌كنم، اگر در حالت خواب روح مرا قبض كردى، آن را ببخشاى، و اگر دوباره به او اجازهء زندگى دادى، از آن محافظت فرما، همچنان كه از بندگان نیكت محافظت كنى».
۱۴۶۱- «وعنْ عائشةَ ل، أَنَّ رسول اللَّهِ ج كان إِذَا أَخَذَ مضْجعَهُ نَفَثَ في يدَيْه، وَقَرَأَ بالْمُعَوِّذاتِ ومَسح بِهمَا جَسَدَ،» متفقٌ علیه.
وفي رواية لهما:«أَنَّ النبيَّ ج كَانَ إِذَا أَوى إِلى فِرَاشِهِ كُلَّ لَيْلةٍ جمَع كَفَّيْهِ ثُمَّ نفَثَ فيهما فَقَرأَ فِيهما: قُلْ هُوَ اللَّه أَحَد، وقُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الفلَق، وَقُلْ أَعُوذُ بِربِّ النَّاس، ثُمَّ مَسَحَ بِهِمَا ما اسْتطاعَ مِن جسَدِه، يبْدَأُ بِهما عَلَى رَأْسِهِ وَوجهِه، وما أَقبلَ مِنْ جَسَدِه، يَفْعَلُ ذلكَ ثَلاَثَ مرَّات» متفقٌ علیه.
۱۴۶۱- «از عائشه لروایت شده که:
چون پیامبر جدر خوابگاه‌شان قرار می‌گرفت، در دستهایش دمیده و معوذات را خوانده و با آنها بدن خویش را مسح می‌نمود.
و در روایتی از بخاری و مسلم آمده که چون پیامبر جهر شب به بسترش قرار می‌گرفت، کف‌های دستهایش را جمع نموده و بعد در آن می‌دمید و در آن قُلْ هُوَ اللَّه أَحَد، وقُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الفلَق، وَقُلْ أَعُوذُ بِربِّ النَّاسِ را می‌خواند و بعد آنچه از بدنش را که می‌توانست، مسح می‌فرمود، از سرو رویش و پیش روی بدنش آغاز نموده و این کار را سه بار انجام می‌داد».
۱۴۶۲- «وَعنِ البرَاءِ بنِ عازِب،ب، قَال: قال لي رسُولُ اللَّهِ ج: «إِذَا أَتَيتَ مَضْجَعَكَ فَتَوضَّأْ وضُوءَكَ لِلصَّلاة، ثُمَّ اضْطَجِعْ عَلى شِقِّكَ الأَيمَن، وقل: اللَّهُمَّ أَسْلَمْتُ نفِسي إِلَيك، وَوَجَّهْتُ وَجْهِي إِلَيْك. وَفَوَّضتُ أَمري إِلَيْك، وَأَلَجَأْتُ ظَهرِي إِلَيْك، رغبةً ورهْبَةً إِلَيْك، لامَلجأَ ولا مَنجي مِنْكَ إِلاَّ إِليك، آمنتُ بِكِتَابِكَ الذِي أَنزَلْت، وَبِنَبِيِّكَ الذِي أَرسَلت، فإِنْ مِت. مِتَّ على الفِطرة، واجْعَلهُنَّ آخِرَ ما تَقُولُ»» مُتَّفقٌ علیه.
۱۴۶۲- «از براء بن عازب سمرویست که:
رسول الله جبرایم فرمود: چون به بسترت رفتی مانند وضوی نمازت وضوء ساخته و به پهلوی راست خوابیده و بگو: اللهم اسلمت... پروردگارا! نفسم را بتو تسلیم کردم و کارم را بتو سپردم و بتو اتکاء نمودم از روی تمایل به خیر و ترس از عذابت، پناهگاه و نجاتگاهی از تو جز بسویت، نیست. ایمان آوردم به کتابی که آنرا فرستادی و به پیامبرت که مبعوثش کردی. پس اگر مردی به فطرت مرده‌ای و آن را آخر گفته‌ات بگردان».
۱۴۶۳- «وَعَنْ أَنَسٍ س، أَنَّ النَّبِيَّ ج كَانَ إذا أَوَى إِلى فِرَاشِهِ قَال: «الحمْدُ للَّهِ الَّذي أَطْعَمنَا وسقَانا، وكفَانَا وآوانَا، فكمْ مِمَّنْ لا كافيَ لَهُ ولا مُؤْوِيَ»» رواهُ مسلم.
۱۴۶۳- «از انس سروایت است که:
چون رسول الله جمی‌خواست، بخوابد، می‌فرمود: الحمد لله الذی... ثنا باد خداوندی را که ما را طعام داد و سیراب نمود و کفایت کرد و جای داد و چه بسا افرادیست که کفایت کننده و جای دهنده‌ای ندارد».
۱۴۶۴- «وعنْ حُذيْفَة س، أَنَّ رسُول اللَّهِ ج كَانَ إِذا أَرَاد أَنْ يرْقُد، وضَع يَدهُ اليُمنَى تَحْتَ خَدِّه، ثُمَّ يقُول: «اللَّهمَّ قِني عَذَابكَ يوْمَ تَبْعثُ عِبادَكَ»»رواهُ الترمِذيُّ وقال: حديثٌ حَسن.
وَرَواهُ أَبو داودَ مِنْ رِوایةِ حفْصة ل، وَفیهِ: «أَنَّهُ كَانَ یقُولهُ ثَلاثَ مَرَّات».
۱۴۶۴- «از حذیفه سروایت است که:
چون رسول الله جمی‌خواست بخوابد، دست راست خود را زیر رخساره‌اش گذاشته و سپس می‌فرمود: اللهم قنی... پروردگارا! مرا در روزیکه بندگانت را بر می‌انگیزی از عذابت نگهدار.
و ابوداود آن را از حفصه لروایت نموده و در آن آمده که این دعا را سه بار می‌نمود».