۳۸- بیان لزوم امر خانواده و فرزندانی که به حد تمییز رسیده‌اند و باقی مسلمین به طاعت خدا و منع‌شان از مخالفت دستورات الهی و تأدیب‌شان
قال الله تعالی: ﴿وَأۡمُرۡ أَهۡلَكَ بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱصۡطَبِرۡ عَلَيۡهَا﴾[طه: ۱۳۲] .
خداوند می‌فرماید: «اقرباء خویش را به نماز امر کن و خود بران شکیبائی نما».
وقال تعالی: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا﴾[التحریم: ۶] .
و هم می‌فرماید: «ای مسلمانان خویشتن و اهل خانهء خویش را از آتش نگهدارید».
۲۹۸- «وعن أبي هريرةَ س قال: أَخذ الحسنُ بنُ عليٍّ ب تَمْرةً مِنْ تَمرِ الصَّدقَةِ فَجعلهَا في فِيهِ فقال رسولُ اللَّه ج: «كُخْ كُخ، إِرْمِ بِهَا، أَما علِمْتَ أَنَّا لا نأْكُلُ الصَّدقةَ،؟»» متفق علیه.
وفی روایةٍ: «إنا لا تَحِلُّ لنَا الصَّدقةُ».
۲۹۸- «از ابو هریره سروایت است که:
حسن بن علی بدانهء خرمایی از خرماهای صدقه را گرفته به دهن خویش نمود. رسول الله ج فرمود: کخ کخ، انداز، آیا نمی‌دانی که ما مال صدقه را نمی‌خوریم؟!
در روایتی آمده که صدقه برای ما حلال نیست».
۲۹۹- «وعن أبي حفْصٍ عُمَر بن أبي سلَمةَ عبدِ اللَّه بنِ عبدِ الأَسد: ربيبِ رسول اللَّه ج قال: كُنْتُ غُلاماً في حجْرِ رسول اللَّه ج، وكَانَتْ يَدِي تَطِيشُ في الصَّحْفَةِ، فقال لي رسولُ اللَّه ج: «يا غُلامُ سمِّ اللَّهَ تعالى، وَكُلْ بِيمِينِكَ، وكُل ممَّا يليكَ» فَما زَالَتْ تِلْكَ طِعْمتي بعْد». متفقٌ علیه.
۲۹۹- «از ابو حفص عمر بن ابی سلمه عبد الله بن عبد الاسد پسر همسر رسول الله جروایت شده که گفت:
کودکی بودم در دامان رسول الله ج، دستم در داخل کاسه دور می‌خورد. رسول الله جفرمود: ای پسر! اسم خدا را یاد کن و بدست راست خود بخور و از نزدیک خود بخور. وبعد از آن همیشه شکل نان خوردن من، چنان بود که فرمود».
۳۰۰- «وعن ابن عمَر ب قال: سمعت رسول اللَّه ج يقول: «كُلُّكُمْ راع، وكُلُّكُمْ مسئولٌ عنْ رعِيَّتِه، والأِمَامُ رَاع، ومسئولٌ عَنْ رَعِيَّتِه، والرَّجُلُ رَاعٍ في أَهْلِهِ ومسئولٌ عَنْ رَعِيَّتِه، والمرْأَةُ راعِيةٌ في بيْتِ زَوْجِهَا ومسئولة عنْ رعِيَّتِهَا، والخَادِمُ رَاعٍ في مالِ سيِّدِهِ ومسئولٌ عَنْ رَعِيَّتِه، فكُلُّكُمْ راعٍ ومسئولٌ عنْ رعِيتِهِ»» متفقٌ علیه.
۳۰۰- «از ابن عمر بروایت شده که گفت:
از پیامبر جشنیدم که می‌فرمود: همهء شما شبانید، و همهء شما مسئول رعیت خویشید. امام شبان است و مسئول رعیت خویش است و مرد در خانواده‌اش شبان است و مسئول است از رعیتش، و زن در خانهء شوهرش شبان است و مسئول است از رعیتش، و خادم در مال آقایش شبان است و مسئول است از رعیتش، و همهء شما شبانید و مسئول رعیت خویشید».
۳۰۱- «وعن عمرو بن شُعْيب، عن أَبيه، عن جَدِّهِ س قال: قال رسول اللَّه ج: «مُرُوا أَوْلادكُمْ بِالصَّلاةِ وهُمْ أَبْنَاءُ سبع سِنِين، واضْرِبُوهمْ علَيْهَا وَهُمْ أَبْنَاءُ عَشْر، وفرَّقُوا بيْنَهُمْ في الـمضَاجعِ»»حدیثٌ حسن رواه أبو داود بإِسنادٍ حسن.
۳۰۱- «از عمرو بن شعیت از پدرش و از جدش سروایت است که:
رسول الله ج فرمود: اولاد خود را در هفت سالگی به نماز امر نموده و از ده سالگی به نماز امر نموده و آنها را بخاطر ترک نماز بزنید وخوابگاهشان را جدا کنید».
۳۰۲- «وعن أبي ثُريَّةَ سَبْرَةَ بنِ مَعْبدٍ الجهَنِيِّ س قال: قال رسول اللَّه ج: «عَلِّمُوا الصَّبِيَّ الصَّلاةَ لِسَبْعِ سِنِين، وَاضْرِبُوهُ علَيْهَا ابْنَ عشْرِ سِنِينَ»» حدیث حسنٌ رواه أَبو داود، والترمِذی وقال حدیث حسن.
ولَفْظُ أبی داوُد: «مرُوا الصَّبِی بِالصَّلاَةِ إِذَا بَلَغَ سَبْعَ سِنِینَ».
۳۰۲- «از ابو ثریه سبره بن معبد جهنی سروایت شده که:
رسول الله ج فرمود: چون بچه به هفت سالگی رسید، نماز را به او تعلیم دهید و در ده سالگی او را بخاطر ترک نماز بزنید».