۳۰- باب شفاعت

قال الله تعالی: ﴿مَّن يَشۡفَعۡ شَفَٰعَةً حَسَنَةٗ يَكُن لَّهُۥ نَصِيبٞ مِّنۡهَا﴾[النساء: ۸۵] .

خداوند می‌فرماید: «هر که شفاعت کند، شفاعتی نیک، باشد او را بهرهء از ثواب آن».

۲۴۶- «وعن أَبي موسى الأَشعري س قال: كان النبي ج إِذَا أَتَاهُ طالِبُ حاجةٍ أَقْبَلَ عَلَى جُلسائِهِ فقال: «اشْفَعُوا تُؤجَرُوا ويَقْضِي اللَّه عَلَى لِسان نَبِيِّهِ ما أَحبَّ»» متفق علیه.

وفي رواية: «مَا شَاءَ».

۲۴۶- «ابو موسی اشعری سمی‌گوید: چون حاجتمندی بحضور پیامبر ج می‌آمد، آنحضرت جبه همنشینان خویش رو آورده می‌فرمود: شفاعت کنید، مزد داده می‌شوید، و ادا می‌کند خداوند به زبان پیامبرش آنچه را که دوست بدارد.

و در روایتی آنچه را که بخواهد».

۲۴۷- «وعن ابن عباس ب في قِصَّة برِيرَةَ وزَوْجِها. قال: قال لَهَا النَّبِيُّ ج: «لَوْ راجَعْتِه؟» قَالت: يا رَسُولَ اللَّه تأْمُرُنِي؟ قال: «إِنَّما أَشـْفعُ» قَالَت: لا حاجة لِي فِيه». رواه البخاری.

۲۴۷- «از ابن عباس بدر قصهء بریره و شوهرش روایت شده که:

پیامبر جبرایش گفت: چه می‌شود که به کنار شوهرت باز گردی؟

گفت: یا رسول الله ج آیا مرا امر می‌کنی؟

فرمود: نه، من شفاعت می‌کنم.

گفت: من به او نیاز ندارم».