حیات صحابه – جلد دوم

دعای رسول خدا ص هنگام بازگشتش از طائف

هنگامی که مطمئن و راحت شد -در آنچه برای من ذکر گردیده- گفت: «اللهم اليك اشكو ضعف قوتي، وقله حيلتى، وهو اني على الناس. يا ارحم الراحمين، انت رب الـمستضعفين، وانت ربي، الى من تكلني؟ الى بعيد يتجهمني، ام الى عدو ملكته امري؟ ان لم يكن بك غضب على فلا ابالى، ولكن عافيتك هى اوسع لي. اعوذ بنور وجهك الذي اشرقت له الظلمات، وصلح عليه امرالدنيا والاخره، من ان ينزل [۳۹] بي غضبك، أو يحل [۴۰] على سخطك. لك العتبى حتى ترضى، ولا حول ولا قوه الا بك». ترجمه: «بار خدایا، از ضعف توانایی ام، و از کمی چاره‏ام و از سبکی‏ام نزد مردم به تو شکایت می‏کنم. ای مهربان‏ترین مهربانان، تو پروردگار مستضعفین هستی، و تو پروردگار من هستی، مرا به کی می‏سپاری؟ به دوری که با خشونت و ترش رویی با من برخورد می‏کند، و یا به دشمنی که تو او را بر من قوّت داده و چیره ساخته‏ای؟ اگر خشمی از تو بر من نباشد، باک ندارم، ولی (یقین دارم که) عافیت و حمایت تو برایم وسیع‏تر است. به نور وجهت که ظلمات و تاریکی‏ها توسط آن به روشنی مبدل گردید، و با آن، امور دنیا و آخرت صلاح یافت، پناه می‏برم، از این که بر من غضبت نازل شود، و یا قهرت فرود آید. خشوع و نیایش برای توست تا این که راضی شوی، و جز تو دیگر کسی از نیرو و توانایی برخوردار نیست».

[۳۹] به نقل از طبری (۲۳۰/۱) و در البدایه: «تنزل» آمده است. [۴۰] به نقل از طبری، و در البدایه: «تحل» آمده است.