حیات صحابه – جلد دوم

به شهادت رسیدن براء بن مالک در روز عقبه در فارس

بغوی -به اسناد صحیح- از انس سروایت نموده که: نزد براء بن مالک در حالی داخل شدم که می‏خواند [۵۹۳]، (به او) [۵۹۴]گفتم: خداوند چیز بهتری را از آن به تو داده است، گفت: آیا از این می‏ترسی که بر بسترم، بمیرم؟ نه، به خدا سوگند! (خداوند) چنان نیست که مرا از آن محروم سازد، من صد تن را به تنهایی کشته‏ام، به غیر کسانی که در آن سهم داشته‏ام. این چنین در الاصابه (۱۴۳/۱) آمده، و طبرانی به معنای آن، روایت نموده. هیثمی (۳۲۴/۹) می‏گوید: رجال وی رجال صحیح‌اند. و این را همچنین حاکم (۲۹۱/۳) به معنای آن، روایت نموده، و گفته است: این حدیث به شرط شیخین صحیح است، ولی آن دو روایتش ننموده‏اند. و ابونعیم این را در الحلیه (۳۵۰/۱) به مانند آن روایت کرده است. و حاکم همچنین از انس سروایت نموده، که گفت: در روز عقبه در فارس -در حالی که مردم از میدان جنگ برگشته بودند- براء سبرخاست و اسب خود را در حالی که سوق داده می‏شد، سوار گردید، و به یاران خود گفت: مقابل خود را بر خود عادت بدی داده‏اید! و بر دشمن حمله نمود، آنگاه خداوند برای مسلمین فتح را نصیب گردانید، و براء سدر آن روز به شهادت رسید.

[۵۹۳] شعر و یا بیتی را به آواز بلند می‏خواند، البته هدف سرودن است، و نه قرائت. م. [۵۹۴] این کلمه و کلمه بعدی داخل کمانک، به نقل از الاصابه می‏باشد.