حیات صحابه – جلد دوم

فهرست کتاب

حراست و نگهبانی انس بن ابی مرثد

حراست و نگهبانی انس بن ابی مرثد

ابوداود از سهل بن حنظلیه سروایت نموده که: آنها در روز حنین با رسول خدا صحرکت نمودند، و سفر را طولانی کردند، تا این که بیگاه (غروب) [۵۱۳]فرارسید، و من در نماز (ظهر با) [۵۱۴]رسول خدا صحاضر شدم. مردی سوار آمد و گفت: ای رسول خدا صمن در پیش روی شما حرکت کردم و (به) کوه فلان و فلان بلند شدم، و آنگاه به هوازن متوجه شدم که همه آنان با زنان، حیوانات و گوسفندان‌شان در حنین تجمّع نموده‏اند. رسول خدا صتبسّم نموده گفت: «آنها ان شاءالله، فردا غنیمت مسلمانان می‏باشند»، (و بعد از آن) گفت: «چه کسی امشب ازما حراست به عمل می‏آورد؟» انس بن (ابی) مرثد غنوی سگفت: من ای رسول خدا، پیامبر صفرمود: «پس سوار شو»، وی اسبی را که داشت سوار گردید و نزد رسول خدا صآمد. آنگاه رسول خدا صبه او گفت: «در این دره به پیش رو، تا این که به بالای آن برسی، و از طرف تو امشب غافلگیر نشویم». هنگامی که صبح نمودیم، رسول خدا صبه نمازگاه خود رفت و دو رکعت به‌جای آورد، بعد از آن گفت: «آیا سوار کارتان را دیدید؟»، گفتند: ای رسول خدا ص، ما وی را تا حال ندیده‏ایم. برای نماز اقامه گفته شد، و رسول خدا ص-در حالی که نماز می‏خاند- به‌سوی دره نظر می‏کرد، وقتی که (رسول خدا ص) نمازش را تمام نمود، و سلام داد. گفت: «خوش باشید، که سوار کارتان نزد‌تان آمد». ما به دیدن دره از خلال درخت‏ها پرداختیم، ناگاه وی آمد و نزد رسول خدا صتوقف نمود، و سلام داده گفت: من حرکت نمودم، تا این که به بالای این دره، جایی که رسول خدا صامرم نموده بود رسیدم. هنگامی که صبح کردم، به هردو دره بلند شده دیدم، ولی هیچ کس به چشمم نخورد. رسول خدا صبه وی گفت: «آیا در شب حرکت کردی؟» گفت: خیر، جز برای نماز، و یا قضای حاجت. رسول خدا صبه وی گفت: «واجب گردانیدی [۵۱۵]، اگر بعد از آن عمل هم نکنی بر تو چیزی نیست» [۵۱۶]و همچنین بیهقی (۱۴۹/۹) مثل آن را روایت نموده. و ابونعیم از سهل بن حنظلیه مانند آن را چنان که، در المنتخب (۱۴۳/۵) آمده، روایت کرده است.

[۵۱۳] مراد از بیگاه در این جا بعد از زوال است، و در نص «عشیه» استعمال شده که در بعضی جاها به همین معنی می‏باشد. م. [۵۱۴] این و بقیه کلمات داخل قوس، از الترغیب نقل شده‏اند. [۵۱۵] یعنی عملی را انجام دادی که وسط آن سزاوار دخول بهشت شدی. [۵۱۶] صحیح. ابی داوود (۲۵۰۱) و آلبانی آن را در «صحیح ابی داوود» (۲۱۸۳) صحیح دانسته است. نگا: بیهقی (۹/۱۴۹).