باب ۱۶: ثواب کسانى که در سفر روزه نمى‌گیرند و کار مى‌کنند
۶۸۳- حدیث: «أَنَسٍس، قَالَ: كُنَّا مَعَ النَّبِيِّ ج، أَكْثَرُنَا ظِلاً الَّذِي يَسْتَظِلُّ بِكِسَائِهِ؛ وَأَمَّا الَّذِينَ صَامُوا فَلَمْ يَعْمَلُوا شَيْئًا، وَأَمَّا الَّذِينَ أَفْطَرُوا فَبَعَثُوا الرِّكَابَ وامْتَهَنُوا وَعَالَجُوا؛ فَقَالَ النَّبِيُّ ج: ذَهَبَ الْمُفْطِرُونَ الْيَوْمَ بِالأَجْرِ» [۳۸].
یعنی: «انس گوید: ما (در سفرى) با پیغمبر جبودیم، اکثر کسانى که در بین ما سایه داشتند کسانى بودند که لباس‌هاى خود را سایه قرار داده بودند، و کسانى که روزه بودند، هیچ کارى را انجام نمى‌دادند، امّا کسانى که روزه نبودند، کارهاى مربوط به شترها را از قبیل آب دادن به آن‌ها و... انجام مى‌دادند، و غذا را آماده مى‌کردند و خدمت به روزه داران هم مى‌نمودند، پیغمبر جفرمود: امروز کسانى که روزه نبودند اجر و ثواب را به خود اختصاص دادند».
«امتهنوا: کارهاى منزل را انجام دادند. عالجوا: به روزه داران خدمت کردند».
[۳۸] أخرجه البخاري في: ۵۶ كتاب الجهاد والسير: ۱۸ باب فضل الخدمة في الغزو.