باب ۱: جایز است به کافرانى که دعوت اسلام به آنان ابلاغ شده بدون اعلام قبلى حمله کرد
۱۱۲٩- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ عُمَرَ، أَنَّ النَّبِيَّ ج أَغَارَ عَلَى بَنِي الْمُصْطَلِقِ وَهُمْ غَارُّونَ، وَأَنْعَامُهُمْ تُسْقَى عَلَى الْمَاءِ، فَقَتَلَ مُقَاتِلَتَهُمْ، وَسَبَى ذَرَارِيَّهُمْ، وَأَصَابَ يَوْمَئِذٍ جُوَيْرِيَةَ وَكَانَ عَبْدُ اللهِ بْنُ عُمَرَ فِي ذَلِكَ الْجَيْشِ» [۵۱۸].
یعنی: «عبدالله بن عمربگوید: پیغمبر جدر حالى که بنى مصطلق غافل بودند و حیوان‌هاى خود را آب مى‌دادند به آنان حمله کرد، و جنگجویان آنان را کشت، زنانشان را اسیر نمود، در همان روز جویره دختر حارث نصیب پیغمبر جگردید. عبدالله بن عمر جزو لشکریانى بود که به بنى مصطلق حمله کردند».
[۵۱۸] أخرجه البخاري في: ۴٩ كتاب العتق: ۱۳ باب من ملك من العرب رقيقًا.