باب ۳٧: روزه آخر شعبان
٧۲۲- حدیث: «عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ، عَنِ النَّبِيِّ ج، أَنَّهُ سَأَلَهُ، أَوْ سَأَلَ رَجُلاً وَعِمْرَانُ يَسْمَعُ، فَقَالَ: يَا أَبَا فُلاَنٍ أَمَا صُمْتَ سَرَرَ هذَا الشَّهْرِ قَالَ: أَظُنُّهُ قَالَ: يَعْنِي رَمَضَانَ قَالَ الرَّجُلُ: لاَ يَا رَسُولَ اللهِ، قَالَ: فَإِذَا أَفْطَرْتَ فَصُمْ يَوْمَيْنِ» [٧٩].
یعنی: «عمران بن حصین گوید: یک نفر از پیغمبر جپرسید، یا اینکه پیغمبر جاز کسى سؤال کرد و عمران هم در آن حال گوش مى‌داد، پیغمبر جفرمود: «آیا آخر این ماه روزه نبودى؟» فکر مى‌کنم که فرمود: آخر رمضان (روزه نبوده‌اى) آن مرد گفت: خیر، اى رسول خدا! پیغمبر جفرمود: «وقتى که آخرین روز این ماه (رمضان) را خوردى، دو روز به جاى آن روزه باش». (حافظ ابن حجر گوید: صواب این است که جمله «قال أظنّه قال، یعنى رمضان»اشـتباهاً از طرف راوى اضافه شده و این جمله در روایت «صلت» وجود ندارد و منظور از «سرر هذا الشهر»آخر ماه شعبان است، بنابراین معنى حدیث چنین خواهد بود: پیغمبر جاز یک نفر که عادت داشت یا نذر کرده بود که آخر شعبان روزه باشد پرسید: آیا آخر این ماه (یعنى شعبان) روزه بودى؟ آن مرد گفت: خیر، پیغمبر جفرمود: به جاى آن دو روز از شوال روزه باش» [۸۰].
«سرر: آخر».
[٧٩] أخرجه البخاري في: ۳۰ كتاب الصوم: ۶۲ باب الصوم آخر الشهر. [۸۰] فتح البارى، ج ۴، ص ۱۸٧. شرح نووى بر مسلم، ج ٧، ص ۵۴.