باب ۴: کسى که نذر کند پیاده به کعبه برود
۱۰۶۴- حدیث: «أَنَسٍس، أَنَّ النَّبِيَّ ج رَأَى شَيْخًا يُهَادَى بَيْنَ ابْنَيْهِ، قَالَ: مَا بَالُ هذَا قَالُوا: نَذَرَ أَنْ يَمْشِيَ؛ قَالَ: إِنَّ اللهَ عَنْ تَعْذِيبِ هذَا نَفْسَهُ لَغَنِيٌّ وَأَمَرَهُ أَنْ يَرْكَبَ» [۴۵۰].
یعنی: «انسسگوید: پیغمبر جدید که پیرمردى بر دوش دو نفر از پسرانش تکیه کرده و راه مى‌رود، پرسید: «این چیست؟» گفتند: نذر کرده که پیاده به مکه برود، پیغمبر جگفت: خداوند از عذابى که این مرد بر خود تحمیل کرده است بى‌نیاز است، به او دستور داد که سوار شود».
۱۰۶۵- حدیث: «عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ، قَالَ: نَذَرَتْ أُخْتِي أَنْ تَمْشِيَ إِلَى بَيْتِ اللهِ، وَأَمَرَتْنِي أَنْ أَسْتَفْتِيَ لَهَا النَّبِيَّ ج، فَاسْتَفْتَيْتُهُ فَقَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ: لِتَمْشِ وَلْتَرْكَبْ» [۴۵۱].
یعنی: «عقبه به عامر گوید: خواهرم نذر کرده بود که پیاده به بیت الله برود، به من گفت: موضوع را برایش از پیغمبر جبپرسم، از پیغمبر جپرسیدم، گفت: هرقدر که مى‌تواند پیاده برود، وقتى که نتوانست سوار شود».
(علماى اسلام اتفاق‌نظر دارند که نذر در کارهاى مباح و عبادت جایز است و وفا به نذر هم واجب است، ولى در کارهاى معصیت جایز نیست و نباید به آن وفا کرد، و جمهور علماء هم مى‌گویند که نذر در معصیت کفارت ندارد).
[۴۵۰] أخرجه البخاري في: ۲۸ كتاب جزاء الصيد: ۲٧ باب من نذر المشي إلى الكعبة. [۴۵۱] أخرجه البخاري في: ۲۸ كتاب جزاء الصيد: ۳٧ باب من نذر المشي إلى الكعبة.