باب ۲۶: قضاى روزه رمضان در ماه شعبان
٧۰۳- حدیث: «عَائِشَةَ، قَالَتْ: كَانَ يَكُون عَلَيَّ الصَّوْمُ مِنْ رَمَضَانَ، فَمَا أَسْتَطِيعُ أَنْ أَقْضِيَ إِلاَّ فِي شَعْبَانَ» [۵۸].
یعنی: «عایشه گوید: گاهى روزه رمضان (به واسطه حیض یا مرض یا مسافرت) را نمى‌توانستم بگیرم، و نمى‌توانستم آن را قضا کنم جز در ماه شعبان».
(جمهور علماى سلف و خلف از جمله مجتهدین اربعه عقیده دارند روزه رمضان که بواسطه عذر شرعى مانند حیض و سفر و مرض خورده شود، قضاى آن واجب است ولى واجب نیست بلافاصله بعد از رمضان آن را قضا نمود، بلکه شخص تا شعبان آینده فرصت دارد هر وقت که بخواهد آن را قضا نماید ولى تأخیر قضاى آن از شعبان گناه مسحوب است) [۵٩].
[۵۸] أخرجه البخاري في: ۳۰ كتاب الصوم: ۴۰ باب متى يُقْضَى قضاءُ رمضان. [۵٩] شرح نووى بر مسلم، ج ۸، ص ۲۳.