باب ۲۳: جایز بودن احرام به تمتّع
٧۶٧- حدیث: «عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ، قَالَ: أُنْزِلَتْ آيَةُ الْمُتْعَةِ فِي كِتَابِ اللهِ، فَفَعَلْنَاهَا مَعَ رَسُولِ اللهِ ج، وَلَمْ يُنْزَلْ قُرْآنٌ يُحَرِّمُهُ، وَلَمْ يَنْهَ عَنْهَا حَتَّى مَاتَ قَالَ رَجُلٌ بِرَأْيِهِ مَا شَاءَ» [۱۳۱].
یعنی: «عمران بن حصین گوید: آیه مربوط به حج تمتع در قرآن نازل شد و ما همراه پیغمبر جبه آن عمل کردیم، آیه دیگرى که موجب تحریم تمتع باشد نازل نشده است، و پیغمبر جهم تا زمانى که فوت کرد کسى را از آن منع ننمود، ولى مردى به نظر خودش چیزى گفته است»، (که در مقابل قرآن و سنّت قابل قبول نیست منظور عمران، عمر یا عثمان است که مردم را وادار مى‌کردند که احرام به حج را ببندند و احرام به حج را بر احرام به عمره ترجیح مى‌دادند).
[۱۳۱] أخرجه البخاري في: ۶۵ كتاب التفسير: ۲ سورة البقرة ۳۳ باب (فمن تمتع بالعمرة إلى الحج).