باب ۲: ثواب و فضیلت درختکارى و کشاورزى
۱۰۰۱- حدیث: «أَنَسٍس، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْسًا أَوْ يَزْرَعُ زَرْعًا فَيَأْكُلُ مِنْهُ طَيْرٌ أَوْ إِنْسَانٌ أَوْ بَهِيمَةٌ إِلاَّ كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ» [۳۸۱].
یعنی: «انسسگوید: پیغمبر جگفت: هر مسلمانى که درختى را بکارد و یا زمینى را کشت کند، هر پرنده و حیوان و انسانى که از ثمر آن بخورد، خداوند آن را به عنوان صدقه و احسان برایش محسوب مى‌نماید».
[۳۸۱] أخرجه البخاري في: ۴۱ كتاب المزارعة: ۱ باب فضل الزرع والغرس إذا أُكِل منه.