باب ۲: نهى از نذر و اینکه نذر هیچ بلایى را بر نمى‌گرداند
۱۰۶۲- حدیث: «ابْنِ عُمَرَ، قَالَ: نَهى النَّبِيُّ ج عَنِ النَّذْرِ، قَالَ: إِنَّهُ لاَ يَرُدُّ شَيْئًا، وَإِنَّمَا يُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ الْبَخِيل» [۴۴۸].
یعنی: «ابن عمربگوید: پیغمبر جاز نذر نهى کرد، گفت: نذر هیچ مقدّرى را تغییر نمى‌دهد و تنها انسان‌هاى بخیل به وسیله نذر ملزم به دادن پول یا مالى مى‌شوند».
(یعنى انسان‌هاى بخیل که هیچگاه حاضر نیستند چیزى را بدون عوض بدهند، وقتى که نذرى مى‌کنند و به خواست خدا به آرزوى خود مى‌رسند ناچار مى‌شوند مالى را که نذر کرده‌اند بدهند).
۱۰۶۳- حدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج: لاَ يَأْتِي ابْنَ آدَمَ النَّذْرُ بِشَيْءٍ لَمْ يَكُنْ قُدِّرَ لَهُ، وَلكِنْ يُلْقِيهِ النَّذْرُ إِلَى الْقَدَرِ قَدْ قُدِّرَ لَهُ، فَيَسْتَخْرِجُ اللهُ بِهِ مِنَ الْبَخِيلِ، فَيُؤْتِي عَلَيْهِ مَا لَمْ يَكُنْ يُؤْتِي عَلَيْهِ مِنْ قَبْلُ» [۴۴٩].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جگفت: نذر براى انسان چیزى را که خدا مقدّر نکرده باشد به وجود نمى‌آورد، ولى نذر انسان را به سوى مقدّر الهى مى‌کشاند و به وسیله نذر خداوند مالى را از دست بخیل خارج مى‌کند، و بخیل ملزم به دادن مالى مى‌شود که قبل از نذر، آن را نمى‌داد».
[۴۴۸] أخرجه البخاري في: ۸۲ كتاب القدر: ۶ باب إلقاء النذر العبد إلى القَدَر. [۴۴٩] أخرجه البخاري في: ۸۳ كتاب الأيمان والنذور: ۲۶ باب الوفاء بالنذر، وقوله: ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾.