باب ۱۰: اجراى حد موجب کفاره گناهى مى‌شود که شخص مرتکب آن شده است
۱۱۱۱- حدیث: «عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِس، وَكَانَ شَهِدَ بَدْرًا، وَهُوَ أَحَدُ النُّقَبَاءِ لَيْلَةَ الْعَقَبَةِ: أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج قَالَ، وَحَوْلَهُ عِصَابَةٌ مِنْ أَصْحَابِهِ: بَايِعُونِي عَلَى أَنْ لاَ تُشْرِكُوا بِاللهِ شَيْئًا وَلاَ تَسْرِقُوا وَلاَ تَزْنُوا وَلاَ تَقْتُلُوا أَوْلاَدَكُمْ وَلاَ تَأْتَوا بِبُهْتَانٍ تَفْتَرُونَهُ بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَأَرْجُلِكُمْ، وَلاَ تَعْصُوا فِي مَعْرُوفٍ، فَمَنْ وَفَى مِنْكُمْ فَأَجْرُهُ عَلَى اللهِ، وَمَنْ أَصَابَ مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا فَعُوقِبَ فِي الدُّنْيَا فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ، وَمَنْ أَصَابَ مِن ذَلِكَ شَيْئًا ثُمَّ سَتَرَه اللهُ، فَهُوَ إِلَى اللهِ، إِنْ شَاءَ عَفَا عَنْهُ، وَإِنْ شَاءَ عَاقَبَهُ فَبَايَعْنَاهُ عَلَى ذَلِكَ» [۴٩۸].
یعنی: «عباده بن صامتسکه جزو اصحابى بود که در جنگ بدر شرکت داشتند و یکى از چند نفرى است که به نمایندگى از طرف اهل مدینه در شب عقبه قبل از هجرت با پیغمبر جبیعت نمود، گوید: در حالى که جماعتى در حضور پیغمبر جبودند، فرمود: «با من بیعت کنید بر اینکه چیزى را به عنوان انباز براى خدا قرار ندهید، دزدى و زنا نکنید، بچه‌هایتان را نکشید، به کسى افترا و بهتان نزنید، از کارهاى نیک و خیر و مصلحت سرپیچى نکنید، هر کسى به این بیعت عمل کند، اجر و پاداشش تنها با خداست، اگر کسى یکى از این دستورات را انجام ندهد، و در دنیا مورد مؤاخذه قرار داده شد، این مؤاخذه (و مجازات دنیوى) باعث کفاره گناهش خواهد شد، اگر کسى مرتکب یکى از این گناه‌ها شود و خداوند سرّ او را فاش نکند و کسى از این گناه آگاه نگردد، در این صورت کار او تنها با خدا است، اگر بخواهد او را مورد عفو قرار مى‌دهد و اگر بخواهد او را مجازات مى‌کند». ما فوراً این بیعت را قبول کردیم».
[۴٩۸] أخرجه البخاري في: ۲ كتاب الإيمان: ۱۱ باب حدثنا أبو اليمان.