باب ۲۵: کسى که احرام به حج و عمره ببندد تا پایان مناسک در روز عید از احرام خارج نمى‌شود، همانگونه که کسى که احرام به حج تنها ببندد تا آن وقت از احرام خارج نخواهد شد
٧٧۰- حدیث: «حَفْصَةَ، زَوْجِ النَّبِيِّ ج، أَنَّهَا قَالَتْ: يَا رَسُولَ اللهِ مَا شَأْنُ النَّاسِ حَلُّوا بِعُمْرَةٍ وَلَمْ تَحْلِلْ أَنْتَ مِنْ عُمْرَتِكَ قَالَ: إِنِّي لَبَّدْتُ رَأْسِي وَقَلَّدْتُ هَدْيِي فَلاَ أَحِلُّ حَتَّى أَنْحَرَ» [۱۳۴].
یعنی: «حفصه همسر پیغمبر جگفت: اى رسول خدا! چرا کسانى که احرام به عمره بسته‌اند از احرام خارج شده‌اند ولى شما هنوز در احرام عمره باقى مانده‌اید؟ پیغمبر جگفت: «من موهاى سرم را جمع نموده‌ام و علامت قربانى را در گردن حیوان‌هایى که براى قربانى با خود آورده‌ام آویخته‌ام پس تا وقتى که قربانى نکنم از احرام بیرون نخواهم آمد».
«لبدت: از تلبید مى‌باشد، عبارت از این است که کسى که احرام مى‌بندد یک نوع گیاه بر سرش مى‌مالد تا موهایش را جمع و بهم بچسباند و از نفوذ حشرات موذى محفوظ باشد. قلّدت: کسانى که هدى همراه خود به مکه مى‌بردند چیزى به گردن آن آویزان مى‌کردند تا براى مردم معلوم شود که این حیوان مخصوص قربانى است، آنگاه کسى مزاحم آن نمى‌گردید».
[۱۳۴] أخرجه البخاري في: ۲۵ كتاب الحج: ۳۴ باب التمتع والإقران والإفراد بالحج.