باب ۱۰: جواز قطع کردن یا سوزاندن درختان کفار
۱۱۴۰-حدیث: «ابْنِ عُمَرَ، قَالَ: حَرَّقَ رَسُولُ اللهِ ج نَخْلَ بَنِي النَّضِيرِ وَقَطَعَ، وَهِيَ الْبُوَيْرَةُ، فَنَزَلَتْ: ﴿مَا قَطَعۡتُم مِّن لِّينَةٍ أَوۡ تَرَكۡتُمُوهَا قَآئِمَةً عَلَىٰٓ أُصُولِهَا فَبِإِذۡنِ ٱللَّهِ﴾[الحشر: ۵]» [۵۲٩].
یعنی: «ابن عمربگوید: پیغمبر جدرخت‌هاى خرماى طایفه بنى نضیر را که در (محله‌اى بنام) بویره (در نزدیکى مدینه) قرار داشت سوزاند، آیه ۵ سوره حشر نازل شد که مى‌فرماید: «هیچ شاخه‌اى از درخت خرما را قطع نمى‌کنید یا آن را بر سر جایش سالم باقى نمى‌گذارید مگر به اجازه خدا»، (وقتى که پیغمبر جدرخت‌هاى خرماى بنى‌نضیر را قطع کرد، یهودی‌ها به عنوان طعن گفتند: محمّد مى‌گوید نباید فساد و کارهاى بد را انجام دهید، در حالى که خود درخت‌هاى خرما را قطع مى‌نماید و آیه نازل شد که این کار به اجازه خدا بوده است)».
[۵۲٩] أخرجه البخاري في: ۶۴ كتاب المغازي: ۱۴ باب حديث بني النضير.