باب ۴۶: لبّیک گفتن و الله اکبر گفتن به هنگام رفتن از منى به عرفات در روز عرفه
۸۰۶- حدیث: «أَنَسٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ الثَّقَفِيِّ، قَالَ: سَأَلْتُ أَنَسًا، وَنَحْنُ غَادِيَانِ مِنْ مِنًى إِلَى عرَفَاتٍ، عَنِ التَّلْبِيَةِ، كَيْفَ كُنْتُمْ تَصْنَعُونَ مَعَ النَّبِيِّ ج قَالَ: كَانَ يُلَبِّى الْمُلَبِّى، لاَ يُنْكَرُ عَلَيْهِ؛ وَيُكَبِّرُ الْمُكَبِّرُ، فَلاَ يُنْكَرُ عَلَيْهِ» [۱٧۱].
یعنی: «محمّد بن ابوبکر ثقفى گوید: در حالى که از منى به عرفات مى‌رفتیم راجع به لبیک گفتن از انس سؤال کردم و گفتم: وقتى با پیغمبر جاز منى به عرفات مى‌رفتید چه کار مى‌کردید؟ گفت: کسانى که لبیک مى‌گفتند، کسى از ایشان ایراد نمى‌گرفت، و کسانى که الله اکبر مى‌گفتند، باز کسى از آنان ایراد نمى‌گرفت».
(یعنى لبیک یا الله اکبر گفتن هر دو سنّت است ولى لبیک گفتن افضل و ثوابش بیشتر است).
[۱٧۱] أخرجه البخاري في: ۱۳ كتاب العيدين: ۱۲ باب التكبير أيام منى وإذا غدا إلى عرفة.