باب ۴۰: واجب نبودن رفتن به جهاد براى کسانى که داراى عذر شرعى هستند
۱۲۴۰-حدیث: «الْبَرَاءِس، قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ: ﴿لَّا يَسۡتَوِي ٱلۡقَٰعِدُونَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[النساء: ٩۵]. دَعَا رَسُولُ اللهِ ج زَيْدًا فَجَاءَ بِكَتِفٍ فَكَتَبَهَا، وَشَكَا ابْنُ أُمِّ مَكْتُومٍ ضَرَارَتَهُ، فَنَزَلَتْ: ﴿لَّا يَسۡتَوِي ٱلۡقَٰعِدُونَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ غَيۡرُ أُوْلِي ٱلضَّرَرِ﴾[النساء: ٩۵]» [۶۲٩].
یعنی: «براءسگوید: وقتى که خداوند به پیغمبر جفرمود: «کسانى که به جهاد نمى‌روند با کسانى که در راه خدا مى‌جنگند یکسان نیستند» پیغمبر جزید را خواست و زید هم استخوان پهنى را آورد و همان آیه را بر آن نوشت، عبدالله ابن امّ مکتوم از اینکه به علت کورى قادر به شرکت در جهاد نبود ناراحت شد، آیه ٩۸ سوره نساء نازل شد که مى‌فرماید: (اشخاص باایمانى که در جهاد شرکت نمى‌کنند با کسانى که با جان و مال در آن شرکت دارند یکسان نیستند مگر اشخاصى که به علت مرض و نقص عضو قادر به شرکت در جهاد نیستند)».
[۶۲٩] أخرجه البخاري في: ۵۶ كتاب الجهاد والسير؛ ۳۱ باب قول الله تعالى: ﴿لَّا يَسۡتَوِي ٱلۡقَٰعِدُونَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ غَيۡرُ أُوْلِي ٱلضَّرَرِ﴾.