باب ۱۴: کسى که در حال احرام بمیرد به چه نحوى او را کفن و دفن مى‌کنند
٧۵۳- حدیث: «ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: بَيْنَمَا رَجُلٌ وَاقِفٌ بِعَرَفَةَ، إِذْ وَقَعَ عَنْ رَاحِلَتِهِ فَوَقَصَتْهُ، أَوْ قَالَ، فَأَوْقَصَتْهُ؛ قَالَ النَّبِيُّ ج: اغْسِلُوهُ بِمَاءٍ وَسِدْرٍ، وَكَفِّنُوهُ فِي ثَوْبَيْنِ وَلاَ تُحَنِّطُوهُ، وَلاَ تُخَمِّرُوا رَأْسَهُ، فَإِنَّهُ يُبْعَثُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مُلَبِّيًا» [۱۱۶].
یعنی: «ابن عباس گوید: یک نفر که در عرفه بود شترش او را به زمین انداخت و گردنش شکسته شد، پیغمبر جگفت: او را با آب و سدر بشویید، در دو لباسى که دارد کفن کنید، و او را با حنوط خوشبو نکنید، سرش را نبندید، چون او در روز قیامت لبیک گویان زنده مى‌شود».
«حنوط: مخلوطى است از چیزهاى خوشبو که تنها مرده‌ها را به آن خوشبو مى‌کنند».
[۱۱۶] أخرجه البخاري في: ۲۳ كتاب الجنائز: ۲۰ باب الكفن في ثوبين.