باب ۲٩: حفظ زبان براى روزه‌دار
٧۰۶- حدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس، أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج، قَالَ: الصِّيَامُ جُنَّةٌ، فَلاَ يَرْفثْ وَلاَ يَجْهَلْ، وَإِنِ امْرُؤٌ قَاتَلَهُ أَوْ شَاتَمَهُ فَلْيَقُلْ إِنِّي صَائمٌ، مَرَّتَيْنِ وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائمِ أَطْيَبُ عِنْدَ اللهِ تَعَالَى مِنْ رِيحِ الْمِسْكِ، يَتْرُكُ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ وَشَهْوَتَهُ مِنْ أَجْلِي، الصِّيَامُ لِي وَأَنَا أَجْزِي بِهِ، وَالْحَسَنَةُ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا» [۶۲].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیغمبر جفرمود: روزه سپرى است در برابر گناه، پس نباید روزه دار حرف زشت بگوید و کارهاى جاهلانه انجام دهد، اگر کسى با او دعوا کند و یا دشنام دهد، لازم است در مقابل آن بگوید: من روزه هستم و دو بار این جمله را تکرار نماید، قسم به کسى که جان من در دست او است، بوى دهن روزه دار در پیشگاه خدا از بوى مشک خوشبوتر است، خداوند مى‌فرماید: روزه دارى که آب و غذایش را ترک مى‌کند و از شهوت و نفسش به خاطر من جلوگیرى مى‌نماید، روزه‌اش تنها به خاطر من است، و تنها من به این کار (بزرگ) او پاداش مى‌دهم، و هر نیکى و احسانى به ده برابر پاداش داده مى‌شود».
[۶۲] أخرجه البخاري في: ۳۰ كتاب الصوم: ۲ باب فضل الصوم.