باب ۶۱: گوشت و پوست و جل حیوانى که جهت قربانى به مکه برده مى‌شود باید بخشیده شود
۸۲٩- حدیث: «عَلِيٍّس، أَنَّ النَّبِيَّ ج أَمَرَهُ أَنْ يَقُومَ عَلَى بُدْنِهِ، وَأَنْ يَقْسِمَ بُدْنَهُ كُلَّهَا لُحُومَهَا وَجُلُودَهَا وَجِلاَلَهَا وَلاَ يُعْطِيَ فِي جِزَارَتِهَا شَيْئًا» [۱٩٧].
یعنی: «على بن ابى طالبسگوید: پیغمبر جبه او دستور داد، که وقتى شترهاى قربانى پیغمبر جرا ذبح مى‌کند بر سر آن‌ها بایستد، و تمام گوشت و پوست و جل‌هایشان را صدقه دهد و چیزى از آن‌ها را به قصّاب ندهد». (مبادا به عنوان اجرت سر بریدن آن محسوب شود).
«جزار: قصاب».
[۱٩٧] أخرجه البخاري في: ۲۵ كتاب الحج: ۱۲۱ باب يُتَصَدَّق بجلود الهدي.