باب ۴: عمرى
۱۰۵۰- حدیث: «جَابِرٍس، قَالَ: قَضَى النَّبِيُّ ج بِالْعُمْرَى، أنَّهَا لِمَنْ وُهِبَتْ لَهُ» [۴۳۶].
یعنی: «جابرسگوید: پیغمبر جدستور داد که عمرى مال کسى است که به او بخشیده شده است».
۱۰۵۱- حدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس، عَنِ النَّبِيِّ ج، قَالَ: الْعُمْرَى جَائِزَةٌ» [۴۳٧].
یعنی: «ابوهریرهسگوید: پیغمبر جگفت: عمرى جایز وصحیح است».
(عمرى: در اصطلاح شرع آن است که کسى زمین یا خانه‌اى را مادام الحیات به کسى بدهد و اگر این شخص بمیرد، این حق براى اولاد او است نه صاحب اصلى خانه یا زمین).
[۴۳۶] أخرجه البخاري في: ۵۱ كتاب الهبة: ۳۲ باب ما قيل في العمرى والرقبى. [۴۳٧] أخرجه البخاري في: ۵۱ كتاب الهبة: ۳۲ باب ما قيل في العمرى والرقبى.