خطبه‌ی اول:
حمد و سپاس تنها از آن الله است، او را ستایش گفته و از او یاری جسته و آمرزش می‌خواهیم و به سوی او باز می‌گردیم و او را با همه‌ی نیکی‌ها می‌ستاییم، پروردگارا ستایش تنها از آن تو است نه کسی دیگر، که همه‌ی آفریدگان نیازمند تواند.
و گواهی می‌دهم که معبودی به حق نیست جز الله که واحد و بی‌شریک است، شهادتی که از آن اراده و همت می‌یابیم، و گواهی می‌دهم که پیامبر و سرور ما محمد، بنده‌ی الله و پیامبر اوست که به واسطه‌اش تاریکی‌های یأس و نومیدی را زدود؛ درود و سلام و برکات خداوند بر وی و بر اهل بیت پاک و یاران و تابعین و کسانی باد که تا قیامت به نیکی از آنان پیروی نمایند.
اما بعد، ای بندگان خداوند:
بهترین توصیه در هر حال و در گذر روزها و سال‌ها، تقوای خداوند است، زیرا تقوای خداوند نورِ شب‌های ظلمانی است و دژی است در برابر فتنه‌ها، و شفای دردها و حوادث است:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾ [الحشر: ١٨].
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، تقوای الله را پیشه سازید و هر کس ببیند برای فردای خود چه پیش فرستاده است، و تقوای الله را پیشه سازید. همانا الله به آنچه می‌کنید آگاه است».
در کشاکش فتنه‌های تاریک و چالش‌هایی که از هر سو امت را در بر گرفته‌اند، زمان، یک دور کامل زد و سالی دیگر ماموریت خود را به پایان رساند و رفت، و این سنت خداوند در جهانی است که آفریده؛ روزهایی که می‌روند و ماه‌هایی که می‌آیند و سال‌هایی که تکرار می‌شوند: «و در سنت الله هرگز تغییری نخواهی یافت» [الأحزاب: ۶٢].
ای مسلمانان:
اینک امت مسلمان یک سال هجری دیگر را وداع می‌گوید، سالی که گذشت و رفت و جز یادی از آن باقی نماند. با این سال خداحافظی کردیم همانطور که با روزهایمان وداع می‌گوییم؛ روزهایی که آن را طولانی نمی‌دانیم.
هم‌اکنون در آغاز این سال جدید ـ که خداوند آن را آغاز پیروزی و عزت و تمکین بگرداند ـ راهی نداریم جز خوش‌بینی و امید؛ زیرا با وجود آنکه امت اسلامیِ ما در گرو محنت‌ها و فاجعه‌ها و سختی‌ها است، با وجود آن که بدن این امت آکنده از زخم‌ها است و فرزندانش در هر سوی این جهان در رنج به سر می‌برند، خونشان بر زمین می‌ریزد و ظالمانه بدن‌هایشان تکه تکه می‌شود... با وجود آن شایسته نیست که به وادی یاس و نومیدی سرگردان شویم، زیرا که یأس شبی است بس تاریک، و برای همین است که خداوند ما را از آن نهی کرده و فرموده است:
﴿وَلَا تَاْيَۡٔسُواْ مِن رَّوۡحِ ٱللَّهِۖ إِنَّهُۥ لَا يَاْيَۡٔسُ مِن رَّوۡحِ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡكَٰفِرُونَ ٨٧﴾ [يوسف: ٨٧].
«و از رحمت الله نومید نباشید، زیرا جز گروه کافران کسی از رحمت الله ناامید نمی‌شود».
و فرموده است:
﴿وَمَن يَقۡنَطُ مِن رَّحۡمَةِ رَبِّهِۦٓ إِلَّا ٱلضَّآلُّونَ ٥٦﴾ [الحجر: ٥٦].
«به جز گمراهان چه کسی از رحمت پروردگارش ناامید می‌شود؟».
ای امت مسلمان:
در لحظه‌های یأس و نومیدی هیچ سلاحی کاراتر از شمشیر بُرنده‌ی امید و پناه آوردن به خوش‌بینی نیست زیرا که امید، سختیِ تلاش را آسان می‌کند و ناامیدی و دل‌زدگی را از بین می‌برد، و پس از ظلمات شب است که خورشیدِ روزی نو سر بر می‌آورد.
با خوش‌بینی و امید است که روحیه‌ی عزیمت قوی شده و نیروی اعتماد به نفس و مبارزه‌طلبی برانگیخته می‌شود، که این نیرویِ نورانی از ویژگی‌های این شریعت ربانی و سیرت رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ است.
زندگی گرامی آن پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ نمونه‌ای است عملی از پناه آوردن به خوش‌بینی و امید و بشارت در بدترین و سخت‌ترین بحران‌ها و حوادث، تا جایی که ایشان اصحاب خود را در شرایط سخت چنین بشارت می‌داد که: «بی‌شک کار این دین به همه‌ی جاهایی که شب و روز رسیده است، خواهد رسید، و خداوند هیچ شهر و روستایی را رها نخواهد کرد مگر آنکه این دین را به آن وارد خواهد ساخت. خواه با عزیز شدن عزت‌مندان یا با ذلیل شدن ذلیلان، عزتی که خداوند با آن اسلام را عزیز گرداند و ذلتی که خداوند با آن کفر را ذلیل سازد» [به روایت امام احمد در مُسنَد].
ای امت ایمان:
در این تاریکی سختی‌ها و رنج‌ها، مومنان منتظر نور پیروزی و مژده‌ی فرج‌اند و شرایطی که اکنون در آن به سر می‌بریم بهترین گواه و راست‌ترین برهان برای این امید است:
چه بسیار امت‌هایی که پس از ذلت و سرکوب، عزت یافتند و پس از رخوت برخاستند و پس از بردگی، سروری یافتند. هم اکنون ستمگران و سرکشان در سرزمین شام آخرین ساعات زندگی خود را به نظاره نشسته‌اند، هرچند در پس دژهای محکم خود پناه گرفته‌اند، اما بشارت که محاصره‌شان هر لحظه تنگ‌تر می‌شود و خبرهای خوش‌تر در راه است:
﴿هَٰذَاۚ وَإِنَّ لِلطَّٰغِينَ لَشَرَّ مَ‍َٔابٖ ٥٥﴾ [ص: ٥٥].
«این است [حال بهشتیان] اما برای سرکشان بد سرانجامی است».
برادران و خواهران ما در فلسطین مقاوم، در سرزمینِ اسیرِ اقصی! شما را بشارت پیروزی می‌دهم. گذرگاه‌ها باز شده‌اند و محاصره‌تان آسان‌تر شده است و همه‌ی این‌ها باعث خوش‌بینی و بشارت است و ما پس از این سختی‌ها امید گشایش، و پس از تنگنا امید آسانی داریم:
﴿مَا ظَنَنتُمۡ أَن يَخۡرُجُواْۖ وَظَنُّوٓاْ أَنَّهُم مَّانِعَتُهُمۡ حُصُونُهُم مِّنَ ٱللَّهِ فَأَتَىٰهُمُ ٱللَّهُ مِنۡ حَيۡثُ لَمۡ يَحۡتَسِبُواْۖ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ ٱلرُّعۡبَۚ﴾ [الحشر: ٢].
«گمان نمی‌کردید که بیرون روند و خودشان گمان داشتند كه دژهایشان در برابر الله حافظ آن‌ها خواهد بود و [لی] الله از آنجایی که تصور نمی‌کردند بر آنان درآمد و ترس در دل‌هایشان افکند».
ما به اذن خداوند خوش‌بینیم که صبحِ مبینِ پیروزی در همه جای جهان بدمد، بر همه جا، پستی‌ها و بلندی‌ها، در شام، در فلسطین، در میانمار... پیروزی از آنِ اسلام است، حتی اگر لئیمان نخواهند و دست به ستم و ترور و جنایت بزنند!
این سنت خداوند در میان بندگانش است اما آنچه می‌بینید آزمایش است، آزمایش!
﴿وَلَنَبۡلُوَنَّكُمۡ حَتَّىٰ نَعۡلَمَ ٱلۡمُجَٰهِدِينَ مِنكُمۡ وَٱلصَّٰبِرِينَ وَنَبۡلُوَاْ أَخۡبَارَكُمۡ ٣١﴾[محمد:٣١].
«و البته شما را آزمایش خواهیم کرد تا مجاهدان و صابرانِ شما را باز شناسانیم و گزارش‌هاى [مربوط به] شما را رسیدگی کنیم».
ای امتِ پیروزیِ موعود!
همیشه این را به یاد داشته باشید که امید و خوش‌بینی باید همراه با پیش‌رفت و تغییر باشد، که این دو بهترین از بین برنده‌ی تنبلی و خستگی هستند، البته به همراه حفظ اصول و ثوابت که با حفظ این دو غایت به دست خواهد آمد.
پس این سال را با تلاش و کوشش و امید پیروزی و غنیمت آغاز نمایید که آرزوهای بزرگ با تنبلی و این روز به آن روز انداختن به دست نمی‌آیند...
عبدالله بن زبیر ـ رضی الله عنهما ـ می‌فرماید: «هر کس از خداوند چیزی بخواهد نومید نمی‌شود، پس سخنی که می‌گویید را با کارتان تایید کنید زیرا کار، ملاکِ راستیِ سخن است».
و این را به یاد داشته باشید که زمان همانند نفس‌هایی است که دیگر بر نخواهد گشت حتی اگر سپاهیانی برای باز گرداندن آن فراهم شوند...
پس خدا را! خدا را! در محقق ساختن عقیده‌ی صحیح و توحید و پایبندی به سنت و جماعت و حاکم گرداندن شریعت و اهتمام به جوانان و کودکان و میانه‌روی و اعتدال و استفاده‌ی مناسب از وسائل ارتباط در خدمت به اسلام کوشا باشید که خداوند متعال می‌فرماید:
﴿وَلَيَنصُرَنَّ ٱللَّهُ مَن يَنصُرُهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ ٤٠﴾ [الحج: ٤٠].
«بی‌شک الله کسی که او را یاری می‌دهد، یاری می‌کند، همانا الله نیرومندِ شکست‌ناپذیر است».
خداوند برای من و شما در قرآن عظیم برکت نهد و با آیات آن و ذکر حکیم سود رساند. این سخن را گفته و برای خود و شما و دیگر مسلمانان از خداوند بزرگ از هر گناهی آمرزش می‌خواهم، پس از او آمرزش خواهید که پروردگار من بسیار آمرزنده و مهربان است.