رهن (گرو نهادن)
رهن در زبان عربی به معنی حبس کردن و نگه داشتن است، چون خداوند می‌فرماید:
﴿كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ ٣٨﴾[المدثر: ۳۸].
«هر کس در گرو عمل خویش است».
یعنی هرکس در حبس اعمال خویش است.
و در اصطلاح شرع و فقه آن است که ذات چیزی را وثیقه و پشتیبان وامی قرار دهند. دلیل جواز آن قرآن و سنت است. در قرآن می‌فرماید:
﴿فَرِهَٰنٞ مَّقۡبُوضَةٞ﴾[البقرة: ۲۸۳].
«رهن و گرویی که قبض و تصرف شده باشد».
و دلیل سنت آن است که شیخین روایت کرده‌اند که پیامبر ج:
«رَهَنَ دِرعاً عِندَ یَـهُودِیٍّ عَلی شَعِیْرٍ لِأَهْلِهِ».
«درع و زره خویش را نزد یهودی در برابر جوی که برابر خانواده‌اش وام گرفته بود رهن گذاشت».