صیغه‌ای که برای رجعت بکار می‌رود
صیغه‌ای که به آن رجعت و مراجعت صورت می‌گیرد مثل طلاق بر دو نوع صریح و کنایه می‌باشد. صیغه‌های صریح، مانند این که بگوید: رَاجَعتُکِ، تو را به نکاح خود برگردانم و به تو مراجعت کردم. یا أَرجَعتُکِ، تو را به نکاح خود برگردانم، یا أمسَکتُکِ، تو را نگاه داشتم، یا رَدَدتُکِ إِلَیَّ، تو را به خود رد نمودم و پیش خود برگردانم، یا رَاجَعتُ زَوجَتِی، به همسرم مراجعه کردم، یا رَدَدتُّهَا إِلَیَّ، همسرم را نزد خود برگردانم. اگر صیغه ردّ بکار ببرد باید إِلَیَّ، را به آن اضافه کند. و اما صیغه‌های کنایی مانند: أَعَدتُّ حَلّکِ، حلال بودن تو را بر خود برگردانم، رَفَعتُ تَحرِیمَکِ، حرام بودن تو را برداشتم، تَزَوَّجتُکِ، با تو ازدواج کردم. رجعت با انجام عمل جنسی و مقاربت و آمیزش جنسی پیش از انقضای عده، و با بوسیدن و مباشرت با شهوت هر گاه نیت مراجعت از آن داشته باشد نیز صورت می‌گیرد. برای صحت رجعت چند چیز شرط است:
اول: ماندن زن در عده، به این معنی که عده تمام نشده باشد. پس اگر عده‌اش منقضی شده بود طلاق بائنه می‌گردد و جدایی کامل می‌گردد و رجعت درست نیست و فوت می‌شود.
دوم: زن قابل حلال بودن بر شوهر باشد، و قابلیت همسری وی را داشته باشد. پس اگر زن مرتد شد و از دن برگشت، یا شوهر مرتد شد و از دین اسلام برگشت دیگر رجعت درست نیست. باید دانست زنی که به او رجعت شده است همسری است که به او، طلاق تعلق می‌گیرد مادام که در عده باشد و عده‌اش پایان نیافته باشد و خلع و ایلاء و ظهار وی درست است.