متعه یا دلجویی از زن طلاق داده شده
متعه عبارت است از مالی که مرد به زنی که طلاقش داده است می‌دهد چون از وی جدا شده و او را دلجویی می‌کند. جدایی زن و شوهر دو صورت دارد:
اول: جدایی که با مرگ یکی صورت می‌گیرد. این جدایی موجب متعه نمی‌شود، و اجماع بر آن است که این جدایی موجب متعه نیست.
دوم: جدایی که در حال حیات و زندگی واقع می‌شود مانند جدایی با طلاق. این جدایی و طلاق، اگر پیش از نزدیکی جنسی و آمیزش جنسی باشد و مرد در عقد نکاح، مهریه را نام نبرده باشد زن استحقاق دریافت متعه را پیدا می‌کند، و اگر جدایی و طلاق پس از دخول و عمل جنسی صورت گیرد زن استحقاق گرفتن مهرالمثل را می‌یابد.
در پرداخت متعه فرقی بین مسلمان و کافر ذمی و بنده و آزاد و کنیز و زن آزاد نیست، و این متعه مستحب است که از مبلغ ۳۰ درهم کمتر نباشد، و مقدار و اندازه متعه باید مورد توافق طرفین قرار گیرد. و اگر زن و شوهر درباره متعه اختلاف و کشمکش داشته باشند میزان آن را قاضی با اجتهاد و رأی خود تعیین می‌کند و آن لازم می‌گردد. و پرداخت متعه بیشتر از نصف مهریه درست و جایز است، چون در آیه به طور مطلق آمده است که می‌گوید: «به زنان طلاق داده تان متعه بدهید و دلشان را خوش کنید، آن که دارد و فراخ دست است فراخور حال خود و آن که ندارد و فقیر و محتاج است او نیز فراخور حال خود متعه را بدهد» (سوره بقره/ ۲۳۶).