صلح و سازش
صلح در زبان عربی به معنی قطع منازعه و کشمکش است، و در اصطلاح فقه عقد و معامله‌ای است که به آن خصومت و دعوی طرفین قطع می‌گردد.
دلیل شرعی جواز عقد صلح قرآن و حدیث نبوی است. خداوند فرموده است:
﴿وَٱلصُّلۡحُ خَيۡرٞ﴾[النساء: ۱۲۸]. «و صلح (برای شما) بهتر است»
و پیامبر گفته است: «الصُّلْحُ جَائِـزٌ بَیْنَ المُسْلِمِیْنَ»«صلح بین مسلمین جایز است».
(حاکم آن را روایت کرده است و گفته است: شرط شیخین را دارد).
و در روایت دیگری آمده است: «إِلَّا صُلْحاً أَحَلَّ حَراماً أَوْ حَرَّمَ حَـلاْلاً».
«صلح بین مسلمین جایز است مگر صلحی که حرامی را حلال و یا حلالی را حرام کند (که جایز نیست)». (ابن حبان آن را در صحیح خود روایت کرده است و ترمذی نیز آن را روایت کرده و گفته: حسن صحیح است).