نوع چهارم نگاه مرد به زن
نگاه مرد به زن برای نکاح و ازدواج است، و آن مورد نیاز شدید است و شدت نیاز به نظر چند چیز است، از جمله: برای قصد نکاح و ازدواج است پس هرگاه مردی اراده کرد با زنی ازدواج کند، بدون شک نگاه به وی جایز بلکه مستحب و پسندیده است. چون پیامبر جبه مغیره بن شعبه گفت: «اُنْظُرْ فَإِنَّهُ أَحْرَی أَنْ یُوْدِمَ بَیْنَکُمَا»«به زن مورد نظرت برای ازدواج نگاه کن چون این نگاه کردن بهتر به تو کمک می‌کند که پیوندتان ادامه داشته باشد».
(به روایت نسائی و ابن ماجه و ترمذی که آن را حسن دانسته است. و ابن حبان آن را صحیح دانسته است و گفته است: شرط شیخین را دارد).
در این صورت تکرار نظر جایز است تا به خوبی حال او را بداند و اگر برایش ممکن نشد که به وی نگاه کند و حال او را معلوم دارد باید زنی را بفرستد تا در وی بنگرد و او را بررسی کند و برایش توصیف نماید. چون پیامبر جام سلیم را به نزد زنی فرستاد و گفت: «اُنْظُرِي إلَى عُرْقُوبِهَا، وَشُمِّي مَعَاطِفَهَا»«برو به وی نگاه کن گردنش را ببین و اطراف گردنش را ببوی». و زن نیز اگر رغبت ازدواج با مردی را بکند به وی می‌نگرد، زیرا همان گونه که مرد چیزهایی از زن را می‌پسندد نیز چیزهایی را از مرد پسند می‌کند. این سخن را عمر بن خطاب سگفته است.
سپس باید دانست که اندام‌های مورد نظر عبارتند از: چهره و صورت و کف دست و پشت دست، و نباید به غیر از آن‌ها نگاه کند و چنین نگاهی تا این اندازه مباح است اگرچه خوف فتنه هم داشته باشد، به علت این که هدف ازدواج است. و وقتی این نگاه مباح می‌گردد که قصد و عزم نکاح با وی را داشته باشد و پیش از خواستگاری، تا بعد از خواستگاری پشیمان نشود و او را اذیت و آزار نکند، و هرگاه نگاه کرد و نپسندید باید سکوت اختیار کند، و نگوید که: من او را نمی‌خواهم چون این عمل موجب آزار وی می‌گردد.