حکم نذر
نذر در لغت به معنی وعده به خیر یا وعده به شر است. و در اصطلاح شرع تنها وعده به خیر و نیکی است نه وعده به شر. و ماوردی گفته است: نذر یعنی اینکه فرد خود را ملزم کند به روشی به خدا تقّرب جوید که شرع آن روش را الزامی نکرده است. و دلیل الزام آور بودن نذر قول خدای است:
﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾[الإنسان: ۷]. «آنان به نذر وفا می‌کنند».
و قول پیامبر ج: «مَن نَذَرَ أَن یُطِیعَ اللهَ فَلْیُطِعْهُ وَمَنْ نَذَرَ أَنْ یَعْصِیَ اللهَ فَلَا یَعْصِیْهِ».
«هرکس نذر کرد که اطاعت خدا نماید چنین کند، و هرکس نذر کرد که از خداوند نافرمانی کند چنین نکند».
(به روایت بخاری و غیر او). و در حکم نذر اختلاف کرده‌اند، برخی گفته‌اند: مکروه است. و برخی گفته‌اند: تقرب به خداوند است.