وقف
کلمه وقف در زبان عربی به معنی حبس کردن و نگاه داشتن است و در اصطلاح شرع حبس مالی است که انتفاع و بهره گرفتن از آن ممکن باشد و ذات و اصل آن مالی باقی بماند و با استفاده از بین نرود، و این وقف به منظور تقرب و نزدیکی به خداوند صورت گیرد. و دلیل شرعی وقف آن است که خداوند فرموده است:
﴿وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩ ٧٧﴾[الحج: ۷۷].
«کار خیر را انجام دهید باشد که (به آن وسیله) رستگار شوید».
و پیامبر جگفته است:
«إِذا ماتَ العَبْدُ اِنقَطَعَ عَمَلُهُ إلاّ مِنْ ثَلاثَةِ أَشْیاءَ، مِنْ صَدَقَةٍ جارِیَةٍ، أو عِلمٍ یُنتَفَعُ بِه ِأو وَلَدٍ صالِحٍ یَدعُوْلَهُ»«هرگاه کسی بمیرد عمل و کار او نیز پایان می‌پذیرد مگر از سه عمل که پیوند آن‌ها بعد از مرگ نیز باقی می‌ماند: صدقه جاریه و کار خیری که بعد از او نیز ادامه دارد، یا دانشی که دیگران از آن منتفع شده و آن را فرا گرفته‌اند، یا فرزند صالح و شایسته و درستکاری که برای او دعا کند».
به روایت مسلم و دیگران. و علمای فقه صدقه جاریه را به وقف تفسیر کرده‌اند. و جابر سگفته است: «هیچ کس از اصحاب رسول الله نمانده بود که قدرت و توانایی مالی داشته باشد مگر این که آن را وقف نموده بود».