طلاق
طلاق در زبان عربی به معنی گشودن قید و بند است. وقتی می‌گویند: «ناقة طالق»یعنی شتری است آزاد و رها شده و هر جا بخواهد می‌چرد.
و در اصطلاح شرع نامی است برای گشودن قید و بند نکاح شرعی که به وسیله آن زن بر مرد حلال شده بود، و این لفظ پیش از اسلام و در دوره جاهلی به این معنی استعمال می‌شد و شریعت اسلام آن را به حال خود باقی گذاشت.
و عمل طلاق دادن یک عمل شرع است، به دلیل قرآن و سنت نبوی و اجماع امت.
خداوند می‌فرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ إِذَا طَلَّقۡتُمُ ٱلنِّسَآءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ﴾[الطلاق: ۱].
«ای پیامبر، هرگاه خواستید که زنان را طلاق دهید آنان را به هنگام استقبال عده طلاق دهید (یعنی در حال پاکی که جماع و آمیزش جنسی در آن صورت نگرفته باشد)». و پیامبر جگفته است: «لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ الْحَلَالِ أَبْغَضُ إِلَی اللهِ مِنَ الطَّلَاقِ»«هیچ حلالی نیست که به اندازه طلاق نزد خداوند مبغوض و ناپسند باشد». (به روایت ابوداود و با اسناد صحیح. و حاکم آن را صحیح دانسته است).