قول ودیعه پذیر قبول است
هرگاه ودیعه پذیر به ودیعه گذار بگوید: مال ودیعه را به تو برگردانده‌ام، قول او قبول و پذیرفته می‌شود و باید در صورت انکار صاحب مال، قسم بخورد که به او برگردانده است، چون خداوند می‌فرماید:
﴿فَلۡيُؤَدِّ ٱلَّذِي ٱؤۡتُمِنَ أَمَٰنَتَهُۥ﴾[البقرة: ۲۸۳].
«باید کسی که بر (مالی) امین دانسته شده امانت را به (صاحبش) برگرداند».
و به وی دستور داده است که مال امانتی را برگرداند بدون این که به وی دستور گواه گرفتن داده باشد، و این خود دلیل است بر آنکه قول او مقبول است. چون اگر چنین نبود به آن اشاره می‌کرد همانگونه که در مورد دفع و برگرداندن مال یتیمان ارشاد کرده و گفته است:
﴿فَإِذَا دَفَعۡتُمۡ إِلَيۡهِمۡ أَمۡوَٰلَهُمۡ فَأَشۡهِدُواْ عَلَيۡهِمۡ﴾[النساء: ۶].
«هرگاه اموال آنان را به آن‌ها برگرداندید بر تسلیم اموال به آنان گواه بگیرید».
کسی که ودیعه را پذیرفته است بر او واجب است ودیعه را در جائی بگذارد که شایان آن است و امثال آن را در آنجا نگهداری می‌کنند. پس پول نقد و زینت آلات و گوهر و جواهرات گرانبها را باید در گاو صندوقی و امثال آن نگهداری نمود، و اثاث و کالای خانگی را به داخل منزل نهاد، و گوسفند را در آغلهای مخصوص نگهداری کرد، و هرگاه صاحب ودیعه، آن را مطالبه کرد باید آن را بدون تاخیر به صاحبش برگرداند. چون خداوند می‌فرماید: «خداوند به شما امر می‌کند که امانتها را به صاحبانشان برگردانید». و اگر بدون عذر در برگرداندن آن تاخیر کند و ودیعه تلف شود ضامن آن می‌باشد و اگر تاخیر با عذر باشد ضامن نیست.