عاریه دادن به صورت مطلق و مقید درست است
عاریه دهنده می‌تواند انتفاع از عاریه را به صورت مطلق و بدون تعیین وقت مباح نماید و می‌تواند مباح بودن و انتفاع را مقید به وقت معینی کند، همانگونه که هر وقت بخواهد می‌تواند از آن رجوع و برگشت کند و آن را مسترد دارد، چون عاریه از جمله عقود جایز است و هر وقت بخواهد می‌تواند آن را بهم بزند. اگر مالک را از رجوع و برگشت دادن عاریه منع کنیم مردم از کار نیک عاریه دادن امتناع می‌کنند.
همانگونه که عاریه با رجوع مالک برطرف می‌شود و بهم می‌خورد با مرگ مالک و دیوانه شدن او و حجر نهادن بر او و با مرگ عاریه گیرنده (مستعیر) نیز برطرف می‌شود و بهم می‌خورد و ورثه مستعیر بعد از مرگ او حق استعمال عاریه را ندارند، و چنانکه آن را استعمال کنند باید أجرة المثل و مزد نظیر آن را بدهند و همچنین هزینه بازگشت دادن آن را با وجود ارتکاب عصیان در استعمال عاریه پرداخت نمایند.