وکالت
کلمه وکالت در زبان عربی هم بر تفویض و واگذاری اطلاق می‌شود و هم بر حفظ کردن. مانند این آیه: ﴿حَسۡبُنَا ٱللَّهُ وَنِعۡمَ ٱلۡوَكِيلُ ١٧٣﴾[آل عمران: ۱۷۳].
«خداوندا برای ما کافی است و نیکو نگهبان و حافظی است».
و در اصطلاح فقه آن است که کسی کار خود را در حال زنده بودنش به دیگری واگذار کند. و دلیل جواز آن قول خدا است که می‌فرماید:
﴿فَٱبۡعَثُوٓاْ أَحَدَكُم بِوَرِقِكُمۡ هَٰذِهِۦٓ إِلَى ٱلۡمَدِينَةِ﴾[الکهف: ۱۹].
«یکی از خودتان را همراه با این پولتان به شهر بفرستید».
(یعنی اینکه یکی به جای دیگری و به وکالت دیگران به بازار می‌رود و خرید می‌کند). و در حدیث عمروبن أمیة الصخری آمده است: پیامبر جاو را وکیل خود نمود برای قبول نکاح ام حبیبه دختر ابوسفیان. و غیر از آن هم آمده است و مسلمانان بر جواز آن اجماع دارند.