نذر بر ترک کردن چیزی که مباح است لازم نمی‌گردد
باید دانست مباحی که در آن ترغیب و تشویقی نشده است چون خوردن و نوشیدن و خوابیدن و نشستن و برخاستن خواه به صورت نفی که بگوید: نمی‌خورم فلان چیز را، یا به صورت اثبات که بگوید: می‌خورم فلان چیز را، در اینگونه موارد نذر منعقد نمی‌گردد. چون در این چیزها تقرب به خداوند نیست. و چون پیامبر جمردی را دید که در آفتاب ایستاده بود، از وی سوال کرد که چه شده است؟ گفتند: این مرد ابواسراییل است و نذر کرده که بایستد و ننشیند و به سایه نرود و سخن نگوید و روزه بگیرد. پیامبر جگفت: «به وی امر کنید که سخن بگوید و بنشیند و روزه‌اش را ادامه دهد» (به روایت بخاری).
اگر شخصی نذر کرد که با آدمیان سخن نگوید، با سخن گفتن با آدمیان کفاره‌ای بر وی لازم نمی‌شود. چون این نذر غیر شرعی است چه در بخاری آمده است: «زنی به حج رفته بود که از سخن گفتن امتناع می‌نمود، ابوبکر صدیق سبه وی گفت: سخن بگوی چه سخن نگفتنت حلال نیست». و هرکس نذر کند که شمعی یا چراغی بر قبر و ضریحی روشن کند نذر او منعقد نمی‌گردد. چون پیامبرجاز این عمل نهی کرده و فرموده است: «لَعَنَ اللهُ زائِراتِ القُبُورِ وَالْمُتَّخِذیِنَ عَلَیها الْمَساجِدَ وَالسُّرُجَ».
«خداوند لعنت کند زنانی را که به زیارت قبور می‌روند و بر آن‌ها مساجد می‌سازند و چراغ روشن می‌کنند». و لعن و نفرین دوری از رحمت خدا است.