مداوا و معالجه با مواد مسکر جایز نیست
پیامبر جخبر داده است که مواد مسکر و شراب خود درد است و درمان نیست. از طارق بن سوید جعفی آمده است که او از پیامبر جسوال کرد درباره شراب، پیامبر جوی را از آن نهی کرد. او گفت: من آن را به منظور درمان و برای مداوا می‌خوردم؟ پیامبر جگفت: «إِنَّهُ لَیسَ بِدَواءٍ وَلکِنَّهُ داءٌ». «به راستی شراب درمان نیست بلکه درد است». (به روایت احمد و مسلم و ابوداود و ترمذی). پس حدیث دلیل است بر این که مداوا با شراب جایز نیست چون آن خود درد است. شراب و مسکرات همانند مردار می‌باشد و استعمال آن جز در مواقع ضرورت روا نیست مانند این که، کسی لقمه در گلویش گیر کرده است و چیزی را نیابد که بدان آن را فرو برد جز شراب، و یا مانند کسی که دچار حمله و نارسائی قلبی شده است و چیزی نیابد که آن را دفع کند مگر شراب، و یا مانند کسی که در اثر سرمای شدید مشرف بر هلاک است و چیزی را نیابد که سرما را به آن دفع کند مگر خمر و شراب، که در این احوال خوردن آن جایز است به منظور دفع ضرر. و قاعده کلی است که ضروریات محظورات را روا و مباح می‌گردانند، و باید حریم ضرورت را نگه داشت و آن را به صورت عادت در نیاورد.