حیات صحابه – جلد ششم

پندها و اندرزهای حسن بن علی ب

ابن نجار از حسن بن علی بروایت نموده، که گفت: کسی که دنیا را طلب نماید دنیا وی را از پا می‏اندازد، کسی که در آن زهد و پارسایی پیشه کند، پروای این را ندارد که کی آن را خورد، راغب و علاقمند به آن بنده کسی است که مالک دنیاست. کم‏ترین چیزی که در دنیاست کفایت می‏کند، و همه‏اش بی‏نیاز نمی‏سازد. کسی که روزش با روز گذشته‏اش در دنیا برابر باشد مغرور و فریفته شده است، و کسی که روزش بهتر از فردایش باشد، وی مغبون است. کسی که نقصان را در نفس خود جستجو و تلاش نکند، وی در نقصان است، و کسی که در نقصان باشد، مرگ برایش بهتر است. این چنین در الکنز (۲۲۲/۸) آمده است.

و ابن عساکر از حسن بن علی بروایت نموده، که گفت: بدانید که بردباری زینت است، وفا مردانگی است، عجله نادانی و بی‌خردی است، سفر ضعف است، و مجالست و همنشینی اهل پستی زشتی و عیب است و مخالطت اهل فسق مایه شک و تردد است. این چنین در الکنز (۲۳۷/۸) آمده است.

و ابن عساکر از حسن بن علی بروایت نموده، که گفت: مردم چهارگونه‏اند: بعضی از ایشان کسانی‌اند که بهره وافر دارند ولی اخلاق ندارند، بعضی از ایشان کسانی‌اند که اخلاق دارند، ولی بهره وافر ندارند، بعضی از ایشان کسانی‌اند که نه اخلاق دارند نه بهره و نصیب، اینان بدترین مردم‌اند، و بعضی از ایشان کسانی‌اند، که هم اخلاق دارند و هم بهره و نصیب وافر، و اینان بهترین مردم‌اند. این چنین در الکنز (۲۳۷/۸) آمده است.