حیات صحابه – جلد ششم

عبرت گرفتن از حال کسی که امر خداوند تبارک و تعالی را ترک نموده است

ابونعیم در الحلیه (۲۱۶/۱) از جبیربن نفیر سروایت نموده، که گفت: هنگامی که قُبْرُص فتح گردید، اهل آن از همدیگر جدا کرده شدند. آنان به طرف یکدیگر می‏گریستند، من ابودرداء سرا دیدم که تنها نشسته و گریه می‏کند، گفتم: تو را در روزی که خداوند اسلام و اهلش را در آن عزت داده است چه می‏گریاند؟ گفت: وای بر تو ای جبیر، مخلوق وقتی امر خداوند را ترک کنند، چقدر نزد وی ذلیل و خوار می‏باشند. در حالی که این قوم غالب و پیروز بودند، و پادشاهی را در دست داشتند، ولی امر خداوند را ترک نمودند، بنابراین سرنوشت‌شان به چیزی انجامید که می‏بینی. و ابن جریر این را در تاریخش (۳۱۸/۳) از جبیر به مانند آن روایت نموده، و بعد از قولش: سرنوشت‌شان به چیزی انجامید که می‏بینی، افزوده است: خداوند اسیر شدن را برایشان مسلط گردانید، و وقتی بر قومی اسیر شدن مسلط گردد، دیگر خداوند به آنان پروایی ندارد.