حیات صحابه – جلد ششم

عرباض بن ساریه و دیدن ملکی در مسجد دمشق

طبرانی از عروه بن رویم از عرباض بن ساریه سروایت نموده - وی شیخ بزرگی از اصحاب رسول خدا صبود، و دوست می‏داشت که وفات نماید، وی دعا می‏نمود: بار خدایا، عمرم زیاد شده، استخوانم نرم گردیده است، بنابراین مرا به‌سوی خود قبض گردان - که می‏گوید: در حالی که من روزی در مسجد دمشق قرار داشتم، ناگهان با جوانی برخوردم که از زیباترین مردان بود، و قطیفه سبز بر دوش داشت، گفت: این چه دعا است، که به آن دعا می‏کنی؟ گفتم: ای برادر زاده‏ام، چگونه دعا کنم؟ گفت: بگو: «اللَّهُمَّ أَحْسِنِ الْعَمَلَ، وَبَلِّغِ الأَجَلَ». ترجمه: «بار خدایا، عمل را نیکو گردان، و اجل را برسان». گفتم: تو کیستی، خداوند رحمتت کند؟ گفت: من ریبائیل هستم، کسی که اندوه را از قلب‏های مؤمنان می‏کشد [۲۳۸]. هیثمی (۱۸۴/۱۰) می‏گوید: عروه را بیشتر از یک تن ثقه دانسته‏اند، و سعیدبن مقلاص را نشناختم، و بقیه رجال آن رجال صحیح‌اند.

[۲۳۸] ضعیف. طبرانی (۱۸/ ۲۴۵) هیثمی (۱۰/ ۱۸۴) می گوید: طبرانی آن را روایت کرده است. عروه را نیز بیش از یک نفر ثقه دانسته‌اند اما سعید بن مقلاص را نشناختم و دیگر رجال آن رجال صحیح‌اند.