باب ۶: بیان محبّت پیغمبر جنسبت به امّتش، و برحذر داشتن آنان از کارهایى که برایشان مضر است
۱۴٧۲- حدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس أَنَّهُ سَمِعَ رَسُولَ اللهِج، يَقُولُ: إِنَّمَا مَثَلِي وَمَثَلُ النَّاسِ كَمَثَلِ رَجُلٍ اسْتَوْقَدَ نَارًا، فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ، جَعَلَ الْفَرَاشُ وَهذِهِ الدَّوَابُّ الَّتِي تَقَعُ فِي النَّارِ يَقَعْنَ فِيهَا، فَجَعَلَ يَنْزِعُهُنَّ وَيَغْلِبُنَهُ، فَيَقْتَحِمنَ فِيهَا فَأَنَا آخُذُ بِحُجَزِكُمْ عَنِ النَّارِ وَهُمْ يَقْتَحِمُونَ فِيهَا» [۲۰۱].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: شنیدم که پیغمبر جفرمود: وضع من با مردم مانند وضع شخصى‌است که آتشى‌را روشن مى‌نماید، وقتى آتش اطراف خودرا روشن‌نمود، پروانه و پشه و سایر حشرات به سوى آن مى‌آیند و خود را در آتش مى‌اندازند، و هر قدر آن مرد بخواهد از آنان جلوگیرى کند و نگذارد خودشـان را در آتش بیندازند، باز خود را در آن مى‌اندازند، من‌هم همیشه محکم کمربند شما را مى‌کشم تا از آتش نجاتتان بدهم ولى شما باز خودتان را در آتش مى‌اندازید».
[۲۰۱] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۲۶ باب الإنتهاء عن المعاصي.