باب ۱۸: بیشتر عمل کردن و کوشش نمودن در عبادت
۱٧٩۵ ـحدیث: «الْمُغِيرَةِس قَالَ: إِنْ كَانَ النَّبِيُّج لَيَقُومُ لِيُصَلِّيَ حَتَّى تَرِمُ قَدَمَاهُ، أَوْ سَاقَاهُ فَيُقَالُ لَهُ فَيَقُولُ: أَفَلاَ أَكُونُ عَبْدًا شَكُورًا» [۵۳۰].
یعنی: «مغیرهسگوید: همانا پیغمبر جبه اندازه‌اى براى خواندن نماز بر روى پاهایش مى‌ایستاد تا اینکه پاها یا ساق‌هایش ورم مى‌کرد، به پیغمبر جمى‌گفتند: چرا این قدر نماز مى‌خوانى؟ مى‌فرمود: مگر نباید در مقابل نعمت‌هاى الهى و بخشش و مرحمتش بنده شکرگزار و حق‌شناسى باشم».
[۵۳۰] أخرجه البخاري في: ۱٩ كتاب التهجّد: ۶ باب قيام النّبيّ حتّى ترم قدماه.